Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

Οι λαχτάρες

Έχουν υπάρξει τόσες στιγμές που επιθυμήσαμε κάτι με όλη μας την καρδιά. 
Το θελήσαμε, το ζητήσαμε, το δοξάσαμε.
Η μαγεία του πράγματος είναι ότι πότε - μα ποτέ - δεν το πήραμε στην ώρα του. 

Μέσα στις πρώτες αναμνήσεις μου, είναι οι πρώτες βαθιές μου λαχτάρες. 
Τότε που προσπαθούσα διακαώς να δω τι συμβαίνει από την άλλη μεριά του πάγκου, 
έξω στα μαγαζιά, μα το ύψος μου δεν μου το επέτρεπε. 
Τότε που ήθελα απεγνωσμένα εκείνους τους μαρκαδόρους, 
ενώ τους είχα ξανααγοράσει πριν ένα μήνα. 
Εκείνη τη φορά που έβαλα τα κλάματα ζητώντας από τον μπαμπά μου να ξαναδούμε στο καπάκι 
την ίδια ταινία στο σινεμά. Μου είπε "είναι ανούσιο, μόλις την είδαμε.
Εγώ όμως με την λογική μου απαντούσα "Μα τώρα ξέρουμε ότι μας άρεσε, 
αν δούμε μια καινούργια μπορεί να μην είναι καλή."

Αυτό που θέλω να πω, είναι πως όταν αυτές οι επιθυμίες ικανοποιήθηκαν 
εμείς δεν ήμασταν οι ίδιοι άνθρωποι. 
Και δεν ενθουσιαστήκαμε στον ίδιο βαθμό που κάποτε το λαχταρίσαμε. 
Είδαμε τι γίνεται πίσω από τον πάγκο, γίναμε τα πρότυπα μας και ταυτόχρονα τα καταρρίψαμε, ερωτευτήκαμε, κάναμε πως ερωτευτήκαμε, φιλήσαμε κάποιον, 
ξαναφιλήσαμε, προσπαθήσαμε, αποτύχαμε, επιτύχαμε. 

Όλες αυτές οι επιτεύξεις των ονείρων μας φέρουν με μαθηματική ακρίβεια εδώ που είμαστε τώρα.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο. Η λαχτάρα μας οδηγεί και εμείς τυφλοί την ακολουθούμε. 
Καμιά φορά, μπαίνει στο δρόμο η λογική και μας τα χαλάει. 
Αργά ή γρήγορα όμως επιστρέφουμε στο γνωστό μονοπάτι που ποτέ δεν είναι επισφαλές.
Η καρδιά λοιπόν, μπορεί αναλόγως τα κέφια της να σε ρίξει στα πατώματα ή
να σε εκτοξεύσει στα σύννεφα. Να σε αφήσει στη ρουτίνα σου ή
να σου δώσει την ευκαιρία για μια νέα αρχή.
Όταν στη δώσει κράτα την γερά, μη σου φύγει, και ζήσ'τη.



*Στην δική μου καλή αρχή θα πιω αυτή τη φορά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου