Μεγάλωνα. Εγώ.

Το ότι εγώ μεγάλωνα για σένα,
το ότι ΕΓΩ μεγάλωνα για ΣΕΝΑ,
δε μπορεί να αποκαλύπτει τόσο εύκολα,
μόνιμε και παντοτινέ μου αναγνώστη,
ποιος είσαι εσύ.

Εσύ, αυτός για τον οποίο εγώ μεγάλωνα,
είσαι ο κάθε εσύ.
Είσαι ο κάθε προηγούμενος,
και ο κάθε επόμενος.
Είσαι η ίδια σου η έννοια.
Είσαι το ίδιο το συναίσθημα που αποπνέει
η λέξη που σου δόθηκε για να σε χαρακτηρίζει.
Εσύ.

Ο ιδανικός εσύ.
Ο ονειρικός.
Ο πάντα ίδιος
και πάντα διαφορετικός.
Ο αξεπέραστος.
Ο ένας.
Αλλά ποτέ ένας και ποτέ αξεπέραστος.
Ο πάντα σωστός. Ο εύκολος.
Ο καταπληκτικά δύσκολος και ξεκαρδιστικά λάθος.
Ο ακούραστος.
Ο τόσο γλυκός όταν τα παρατάει.
Ο χαμογελαστός.
Ο πιο μαγικά, απλά και σωστά
αγέλαστος.
Ο συγκινητικά υπομονετικός.
Ο πιο τρανταχτά ανυπόμονος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ.
Ο εσύ που δε γνώρισα ακόμα.
Ο εσύ που ήξερα κάποτε.
Ο εσύ που ήθελα να είσαι.
Ο εσύ που δεν μπορώ να ορίσω.
Ο εσύ που μιλάω για σένα σε πέντε αράδες
και
παγώνουν τα χέρια μου.
Κι ας μη σε ξέρω,
κι ας σε ξέρω τόσο καλά που με αρρωσταίνει.
Κι ας μη σε έχω δει ποτέ,
κι ας έχω βαρεθεί να ξυπνάω δίπλα σου.
Εσύ, αυτός που μεγάλωσα, για να είναι εσύ.