Όχι που

Όχι που τρέμω το σταυρό,
αλλά που δε μπορώ να βρω
χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία.

Ανέκαθεν αυτό έτρεμα.
Τα καρφιά, που δε θα μπορέσουν
ποτέ,
μα ποτέ,
να αντέξουν το βάρος μου.
Παρόλο που η διπλωματία μου στροφάρει πιο γρήγορα
κι από το ένστικτο επιβίωσης μου,
δε μπορώ -κάθε φορά- να τα δικαιολογώ.
Να τα παινεύω.

Να τα ρίχνω όλα -μα όλα- στο δικό μου,
πάντα δειλό και φοβισμένο,
βάρος.

Ίσως,
πίσω από την προσπάθεια μου να εφευρίσκω τις τέλειες δικαιολογίες για τα καρφιά μου, να βρίσκεται ένα κεφάλι αγύριστο, που δε με αφήνει να πώ "έκανα λάθος".

Το να εμμείνω στο λάθος μου σα σωστό, 

είναι πολύ πιο εύκολο από το να

τα τραβήξω με βία από τα χέρια μου,

και να αφήσω

"τις πληγές μου ανοιχτές χαρά να τρέχουνε."