(αν)άπειρες λέξεις

Είναι Χειμώνας. Μα πόσο ''κρύα'' εποχή...
Φοράω το κασκόλ μου και πάω στο κέντρο. Στην Αδριανού. Σ' αυτό το δρόμο που νιώθω να τον ξέρω. Φίλοι, παλιοί. Μακρινοί κι αγαπημένοι.
Μωβ ουρανός και μέσα από τα μαύρα γυαλιά μου όλα φαίνονταν ''ομορφότερα''. Με ήλιο ή χωρίς.
Κάθομαι στο μέρος. Στα κάγκελα μπροστά. Εκεί που δεν έχει κόσμο, δεν το ξέρουν πολλοί. Ο Παρθενώνας και όλη η υπόλοιπη Αθήνα καθρεφτίζεται στα μάτια μου.
Τα βράδια το ήθελα. Τα βράδια του καλοκαιριού... ''Θα ξυπνήσω το πρωί και θα πάω μέχρι το μετρό, θα κατέβω Σύνταγμα.'' Δεν θα το ξέρει κανείς.
Άγνωστη μεταξύ αγνώστων. Και όλο ''βαριόμουν'' έλεγα, και ποτέ δεν πήγαινα. Χαμένα πρωινά. ''Κι αν είναι γρήγορες σαν σφαίρες, είναι μικρές χαμένες μέρες.. Καμιά τους δε θα ξανάρθει." Πόσο ασήμαντος μπορείς να νιώσεις σε ένα πολυσύχναστο δρόμο παρέα μόνο με τη μουσική και τις ανασφάλειες σου;
Που να ξέρω, θα μου πεις. Και πήγα, έφτασα. Είδα την ομορφιά της Αθήνας και είχα όλο το πρωί μπροστά μου να την κοιτάζω. Να παρατηρώ τους ανθρώπους της.
Να σκεφτώ. Και θα μου ξαναπείς.. ''σπίτι σου δεν μπορείς;'' Δικαιολογία ήταν ρε. Παντού δικαιολογίες. Δεν με ορίζω πια. Δεν ξέρω τι, πως, που, γιατί, πότε.
Και δεν νομίζω να μπορείς, αγάπη μου, να με βοηθήσεις. Όλοι απέτυχαν. Είναι και αυτό μωρέ που δεν με ξέρω. Δεν μπορώ να σου πω "Κάνε αυτό για να είμαι καλά."
Δεν θα είμαι, δεν θα ξέρω. Αναπάντητες οι ερωτήσεις μας και πέφτω στο κενό αφήνοντάς σου ένα σημείωμα. Ένα χαρτάκι, εγώ το έγραψα. Ή μάλλον όχι, κάπου το βρήκα. Δεν με νοιάζει. Δεν έχει σημασία τι γράφει. Δεν έχει σημασία που ''πέφτω'' και απόψε. Κι αν έχει, δεν το λέει. Κι όταν δεν το λέει εγώ δεν υπάρχω. Ούτε σαν ιδέα, ούτε σαν έννοια.
Άρα καλά κάνω που κι απόψε δε θα νιώσω τίποτα. Κι αν νιώσω δεν θα το πω. Κι αν το πω θα το πετάξω στο κενό πριν πέσω. Θα ακουστεί. Όπως και ο ήχος από την πτώση μου. Δυνατή και κοφτή, για να μην ενοχλήσω. Έτσι κι αλλιώς... δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου...