Σε είχα μπροστά μου και μου μιλούσες με μια σπίθα στα μάτια.
Εγώ που σε ξέρω καλά -πολύ καλά- μπορούσα να καταλάβω ότι κάτι σε γεμίζει. Κάτι διαφορετικό.
Είναι από αυτό που δεν το συνειδητοποιείς κατευθείαν.
Έρχεται στη ζωή σου ξαφνικά - σε ένα τριήμερο διακοπών ας πούμε.
Και μένει πάντα στο μυαλό σου σαν τη θύμηση αυτού του τριήμερου. Του ξεκούραστου. Πέρα από κάθε υποχρέωση της καθημερινότητας.
Και είναι κι αυτό που σας ενώνει κάτι παραπάνω.
"Κάτι"
Ένα κάτι που μπορεί να είναι υπαρκτό,
ή μπορεί να είναι μέσα στο κεφάλι σου.
Μπορεί να είναι κάτι το ευχάριστο,
ή κάτι που σου προκαλεί θλίψη.
Μπορεί να είναι κάτι αμοιβαίο,
ή κάτι μονομερές.
Κάτι που θα μου πεις μια μέρα που θα βγούμε και θα σε καταλάβω,
ή κάτι που θα το έχεις μόνο μέσα σου και θα το κρατάς δυνατά.
Το συμπέρασμα είναι πως ό,τι και αν είναι αυτό το "κάτι",
η σπίθα των ματιών σου μου έδειξε ότι ήρθε για να μείνει.
Και ναι! Είσαι σε θέση να το κρίνεις εσύ αυτό.
Και μπορεί να απευθύνομαι σε εσένα αλλά κάθε φορά βρίσκω κάτι που να εκφράζει και μένα μέσα από τη δική σου κατάσταση
(καταστάσεις -δική σου έκφραση!)
Αυτό που βρίσκω τώρα, είναι η μανία που μας πιάνει όταν σκεφτόμαστε ότι κάτι μπορεί να τελειώσει. Σίγουρα θα τελειώσει βασικά. Το ξέρουμε. Αλλά δε μας νοιάζει το τέλος. Είμαστε συλλέκτες στιγμών, θυμάσαι; Είναι άγριο, το είπε και ο Αγγελάκας. Εσύ μου το έμαθες, δε μπορεί να μη θυμάσαι. Άρα; Στιγμές. Κράτα τις στιγμές. Τις πιο δυνατές.
2 πρόσωπα, το παρόν, χιλιάδες στιγμές.
Στο χέρι σου είναι.
Στη σπίθα των ματιών σου.
Στο χαμόγελο σου.
Υ.Σ. ξέρεις..
Εγώ που σε ξέρω καλά -πολύ καλά- μπορούσα να καταλάβω ότι κάτι σε γεμίζει. Κάτι διαφορετικό.
Είναι από αυτό που δεν το συνειδητοποιείς κατευθείαν.
Έρχεται στη ζωή σου ξαφνικά - σε ένα τριήμερο διακοπών ας πούμε.
Και μένει πάντα στο μυαλό σου σαν τη θύμηση αυτού του τριήμερου. Του ξεκούραστου. Πέρα από κάθε υποχρέωση της καθημερινότητας.
Και είναι κι αυτό που σας ενώνει κάτι παραπάνω.
"Κάτι"
Ένα κάτι που μπορεί να είναι υπαρκτό,
ή μπορεί να είναι μέσα στο κεφάλι σου.
Μπορεί να είναι κάτι το ευχάριστο,
ή κάτι που σου προκαλεί θλίψη.
Μπορεί να είναι κάτι αμοιβαίο,
ή κάτι μονομερές.
Κάτι που θα μου πεις μια μέρα που θα βγούμε και θα σε καταλάβω,
ή κάτι που θα το έχεις μόνο μέσα σου και θα το κρατάς δυνατά.
Το συμπέρασμα είναι πως ό,τι και αν είναι αυτό το "κάτι",
η σπίθα των ματιών σου μου έδειξε ότι ήρθε για να μείνει.
Και ναι! Είσαι σε θέση να το κρίνεις εσύ αυτό.
Και μπορεί να απευθύνομαι σε εσένα αλλά κάθε φορά βρίσκω κάτι που να εκφράζει και μένα μέσα από τη δική σου κατάσταση
(καταστάσεις -δική σου έκφραση!)
Αυτό που βρίσκω τώρα, είναι η μανία που μας πιάνει όταν σκεφτόμαστε ότι κάτι μπορεί να τελειώσει. Σίγουρα θα τελειώσει βασικά. Το ξέρουμε. Αλλά δε μας νοιάζει το τέλος. Είμαστε συλλέκτες στιγμών, θυμάσαι; Είναι άγριο, το είπε και ο Αγγελάκας. Εσύ μου το έμαθες, δε μπορεί να μη θυμάσαι. Άρα; Στιγμές. Κράτα τις στιγμές. Τις πιο δυνατές.
2 πρόσωπα, το παρόν, χιλιάδες στιγμές.
Στο χέρι σου είναι.
Στη σπίθα των ματιών σου.
Στο χαμόγελο σου.
Υ.Σ. ξέρεις..
Η νύχτα που ξεκινάει, ή τελειώνει, ή βρίσκεται στην μέση της διάρκειάς της (γιατί ποιός ξέρει τελικά τι έχει διάρκεια; και τι είναι η διάρκεια τέλος πάντων) απέχτησε λίγο νόημα, ΚΑΠΟΙΟΙ βρήκαν ΚΑΠΩΣ λίγη δύναμη! Γιατί ξέρουμε, ξέρεις, ξέρω, πως τίποτα δεν είναι ανώδυνο όταν κάποια πράγματα απλά τα έχεις στο αίμα σου, ή στα μεταγγίζουν στην τελική.. Κι επειδή, κι εσύ, θυμάσαι; "αγαπάς για να αγαπάς". Το είπα μια φορά στα 15 μου ανυποψίαστη και τελικά με βάση αυτό πορεύτηκα! Κι αν όντως υπάρχει η γαμημένη η σπίθα, ας μας κάψει κι ας σκορπίσουν μετά όπου τύχει την στάχη, θα βρει τον δρόμο της κάποτε. Γιατί τώρα ο στίχος "αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει", ηχεί μέσα μας..
ΑπάντησηΔιαγραφή