"και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό είμαι μικρός, ΠΟΛΎ ΜΙΚΡΌΣ ΓΙΑ ΝΑ Τ' ΑΛΛΆΞΩ."
Στίχος γραμμένος στον τοίχο μου με έντονα γράμματα, στα βιβλία μου, στο μυαλό μου.
Είναι εκεί πάντα σαν ένα μότο της ζωής μου. Καμιά φορά λίγο πιο αχνό,
καμιά φορά έντονο και επιβλητικό.
Το θέμα είναι ότι εγώ, όσο θεωρητικά "μικρή" και να είμαι, πάντα -μα πάντα γαμώ- προσπαθώ να αλλάξω τα πάντα γύρω μου. Από κάτι χαζό -όπως ένα ανύπαρκτο χαμόγελο- μέχρι κάτι πιο σοβαρό -η ιδεολογία ενός ανθρώπου. Θέλω να τα ελέγχω όλα και να ευθύνομαι για μια καλή αλλαγή. Να με εμπιστεύονται όλοι. Αυτό το τρελό που αν τ' ακούσει κάποιος θα πει "καλά πόσο ψωνάρα είναι αυτή;". Αλλά δεν ακούγεται όπως θέλω να το πω - κλασσικά. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι τους ανθρώπους που έχω γύρω μου θέλω να τους βλέπω αν όχι χαρούμενους η ευτυχισμένους, έστω να ζουν τη στιγμή. Έστω και από το άσχημο να βρίσκουν την ομορφιά. Ναι, οκ, είναι κρυμμένη. Ψάξε ρε άνθρωπε. Ψάξε όσο αντέχει η ψυχή σου.
Και θα έρθουν και θα μου πουν "μη χάσεις αυτά που σκέφτεσαι όταν μεγαλώσεις". Δε μ' αρέσει αυτή η ευχή. Πολλά θέλω να αλλάξω από αυτά που σκέφτομαι και θα το κάνω. Βέβαια, ίσως καταβάθος χαίρομαι για αυτό που ακούω, αλλά δεν παραδεχόμαστε..!
Δεν ξέρω. Έχω κολλημένο στον τοίχο μου το χαρτί με τα "θετικά" του χαρακτήρα μου και τις απόψεις παιδιών που με γνώριζαν μερικές ώρες μόνο.
Τα κοιτάω, τα ξανακοιτάω. Όλα μοιάζουν μεταξύ τους, αν το σκεφτείς. Έχουν ένα κοινό άξονα -την εξωστρέφεια. Μπορεί να είμαι, αλλά δε νιώθω εξωστρεφής. Αναγκάζομαι να γίνω. Είναι προσωπική ανάγκη, δε μπορώ αλλιώς. Αλλά αν κάποιος με νιώσει, θα καταλάβει ότι όλα είναι στην εικόνα. Το "προς τα έξω". Τίποτα παραπάνω. Το "προς τα μέσα" δεν το ξέρω. Πολύ κακή ενδροπροσωπική σχέση. Κάκιστη!
Τόσο που με φοβίζει ώρες-ώρες.
Έβγαλα αρκετά τα ψυχολογικά μου στη φόρα πάλι. Φτάνει.
Πάω να ακούσω Μποφίλιου. Τι ταιριάζει στην περίσταση;
Μα φυσικά. "Κοίτα εγώ"
"Κοίτα εγώ, αν μου επιτρέπεις
δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις
Κι είναι φορές που αναρωτιέμαι
πώς καταφέρνω και κρατιέμαι
Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι’ αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω
Κοίτα εγώ αν θες να ξέρεις
είμαι όλα αυτά που αναφέρεις
Μόνο που κάπου κατά βάθος
όποιος με ξέρει κάνει λάθος"
Στίχος γραμμένος στον τοίχο μου με έντονα γράμματα, στα βιβλία μου, στο μυαλό μου.
Είναι εκεί πάντα σαν ένα μότο της ζωής μου. Καμιά φορά λίγο πιο αχνό,
καμιά φορά έντονο και επιβλητικό.
Το θέμα είναι ότι εγώ, όσο θεωρητικά "μικρή" και να είμαι, πάντα -μα πάντα γαμώ- προσπαθώ να αλλάξω τα πάντα γύρω μου. Από κάτι χαζό -όπως ένα ανύπαρκτο χαμόγελο- μέχρι κάτι πιο σοβαρό -η ιδεολογία ενός ανθρώπου. Θέλω να τα ελέγχω όλα και να ευθύνομαι για μια καλή αλλαγή. Να με εμπιστεύονται όλοι. Αυτό το τρελό που αν τ' ακούσει κάποιος θα πει "καλά πόσο ψωνάρα είναι αυτή;". Αλλά δεν ακούγεται όπως θέλω να το πω - κλασσικά. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι τους ανθρώπους που έχω γύρω μου θέλω να τους βλέπω αν όχι χαρούμενους η ευτυχισμένους, έστω να ζουν τη στιγμή. Έστω και από το άσχημο να βρίσκουν την ομορφιά. Ναι, οκ, είναι κρυμμένη. Ψάξε ρε άνθρωπε. Ψάξε όσο αντέχει η ψυχή σου.
Και θα έρθουν και θα μου πουν "μη χάσεις αυτά που σκέφτεσαι όταν μεγαλώσεις". Δε μ' αρέσει αυτή η ευχή. Πολλά θέλω να αλλάξω από αυτά που σκέφτομαι και θα το κάνω. Βέβαια, ίσως καταβάθος χαίρομαι για αυτό που ακούω, αλλά δεν παραδεχόμαστε..!
Δεν ξέρω. Έχω κολλημένο στον τοίχο μου το χαρτί με τα "θετικά" του χαρακτήρα μου και τις απόψεις παιδιών που με γνώριζαν μερικές ώρες μόνο.
Τα κοιτάω, τα ξανακοιτάω. Όλα μοιάζουν μεταξύ τους, αν το σκεφτείς. Έχουν ένα κοινό άξονα -την εξωστρέφεια. Μπορεί να είμαι, αλλά δε νιώθω εξωστρεφής. Αναγκάζομαι να γίνω. Είναι προσωπική ανάγκη, δε μπορώ αλλιώς. Αλλά αν κάποιος με νιώσει, θα καταλάβει ότι όλα είναι στην εικόνα. Το "προς τα έξω". Τίποτα παραπάνω. Το "προς τα μέσα" δεν το ξέρω. Πολύ κακή ενδροπροσωπική σχέση. Κάκιστη!
Τόσο που με φοβίζει ώρες-ώρες.
Έβγαλα αρκετά τα ψυχολογικά μου στη φόρα πάλι. Φτάνει.
Πάω να ακούσω Μποφίλιου. Τι ταιριάζει στην περίσταση;
Μα φυσικά. "Κοίτα εγώ"
"Κοίτα εγώ, αν μου επιτρέπεις
δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις
Κι είναι φορές που αναρωτιέμαι
πώς καταφέρνω και κρατιέμαι
Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι’ αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω
Κοίτα εγώ αν θες να ξέρεις
είμαι όλα αυτά που αναφέρεις
Μόνο που κάπου κατά βάθος
όποιος με ξέρει κάνει λάθος"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου