-αυτά που δεν ειπώθηκαν-

Αργείς. Πάντα αργούσες.
Αργούσες να μου πεις πράγματα που έπρεπε να ακούσω.
Είχα ανάγκη να ακούσω. Εκτιμούσα και τα "μικρά" καθημερινά,
αλλά με αυτά δημιουργούνται αμφιβολίες, πολλές αμφιβολίες.
Πολλές "μικρές" ανούσιες αμφιβολίες. Τόσο "μικρές" όσο τα "μικρά" καθημερινά. Με τη διαφορά ότι τα τελευταία δεν οδηγούν πουθενά παρά μόνο σε μια "μικρή" απαίσια ρουτίνα. Ποιος αγαπάει τη ρουτίνα; Κάποιος που είναι δειλός. Κάποιος που θέλει να ζει στο σύννεφο επιρροής της καθημερινότητας που οδηγεί σε μια ασφαλή ζωούλα. Εκεί ακριβώς οδηγούν τα "μικρά" καθημερινά.
Σε αντίθεση με τις "μικρές" αμφιβολίες που οδηγούν σε μια ζωή που στο τέλος χάνεις το νόημα της. Οι "μικρές" αμφιβολίες οδηγούν σε μεγαλύτερες και πιο δυνατές. Γιατί αγνοούσες αυτά που έπρεπε να μου πεις; Το μυαλό μου δεν θεωρεί τίποτα αυτονόητο. Πράξεις και όχι λόγια; Εφόσον δεν έχω δει έτσι και αλλιώς πράξεις τα λόγια θα με διευκόλυναν. 


Θα με διευκόλυναν τότε γιατί τώρα που συνεχίζω αυτό το κείμενο
-μετά από πολύ καιρό- νιώθω ότι οι λέξεις που μου έλειπαν με κάνουν να σε συχαίνομαι. Αυτά που ποτέ δεν μου είπες μπαίνουν ανάμεσά μας και μεγαλώνουν κι άλλον την απόσταση -πόσο ακόμα; Δεν θέλω να ακούσω τίποτα πια. Δε σκοτίζομαι όταν λείπεις, ούτε ενθουσιάζομαι όταν έρχεσαι. Έχουν μείνει να σε θυμίζουν οι ελάχιστες πράξεις σου και πια ξέρεις κάτι;Δεν σε έχω τόση ανάγκη.
Δε νιώθω καλά -νιώθω ελεύθερη- απλά ελεύθερη.