Μια ακόμα φορά.

Δεν μπορεί να είναι δύσκολο. Δεν πρέπει να είναι δύσκολο. Το μειονέκτημα μπορεί να γίνει πλεονέκτημα με κάποιους λεπτούς χειρισμούς. Δεν είναι δα και η πρώτη φορά που μου ζητείται κάτι τέτοιο. Δεν είναι -ευτυχώς- και η πρώτη φορά που κάποιος πιστεύει σε μένα. Τελικά η "εμπειρία" μου πάνω στο θέμα μου ψιθύρισε διστακτικά ότι δεν είναι μέχρι "να πάρεις την απόφαση". Είναι μικρές καθημερινές αποφάσεις που πρέπει να παίρνονται για να καταφέρεις να πετύχεις. Υποκειμενικό το "πετύχεις". Σημαίνει κάτι διαφορετικό για τον καθένα. Και θα μου πεις "δεν είσαι η μόνη". Θα το εμπεδώσω, θα ανακουφιστώ και θα αγχωθώ παράλληλα για κάτι διαφορετικό. Για το μετά. "Τι σημασία έχει τώρα το μετά;" θα μου πει το άλλο μισό του εαυτού μου. Και θα έχει δίκιο αλλά ο εγκέφαλός μου δε λέει να καταλάβει. Εγώ παθιάζομαι μα το ερώτημα είναι ένα. Οι άλλοι μπορεί να περιμένουν πολλά από εμένα. Τι περιμένω όμως εγώ από τον εαυτό μου;

Λες να τα ζω όλα από την αρχή; Όχι πάλι. Υπομονή, επιμονή. 1 χρόνος, 1 στόχος. Θα τα καταφέρω. Για μένα; Μπα, όχι αυτή τη φορά, αλλά θα τα καταφέρω.