Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

Το κελί

Περνάνε οι στιγμές μπροστά μου αστραπιαία, όχι σαν εικόνες, αλλά σα γραμμές. Πολλές γραμμές που μετά από κάποιο σημείο σε ζαλίζουν. Σαν τα φώτα που έβλεπα το καλοκαίρι μου από το μπαλκόνι, που δεν καταλάβαινα αν βυθίζονται μέσα στη θάλασσα, ή αν απλά "ακουμπούν" πάνω της. Αυτά τα όμορφα φώτα σχηματίζουν γραμμές και μου κόβουν τα μάτια. Ενώνονται μεταξύ τους και σκάνε εικονικά πυροτεχνήματα. Όσο διαρκεί το φως τους προλαβαίνω να ζήσω μερικές από αυτές. Επιλεκτικά. Μια μέρα βασανιστικής σιωπής, ένα βράδυ ξαφνικής έμπνευσης, μια άλλη μέρα επανένωσης και έκπληξης, ένα λεπτό προσωρινής ευτυχίας, μερικά δευτερόλεπτα απόλυτου κενού. Οι γραμμές, με τον τρόπο που πλέον εντυπώνονται στα μάτια και στο μυαλό μου, έχουν καταλήξει να γίνουν μια φυλακή. Θα μου πεις, μια φυλακή που εγώ την έχω διαλέξει, τα κάγκελα της δε μου χρησίμευσαν ποτέ. Δε θα έφευγα. Δεν είναι ότι δεν ήξερα τον τρόπο για να φύγω, είναι ότι δεν είχα τη δύναμη να κουνηθώ. Τα κάγκελα ήταν εκεί για τα μάτια του κόσμου, μα είχα το κλειδί για την σιδερένια πόρτα. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν είχα τη δύναμη να φτάσω μέχρι εκεί -μερικά μέτρα πιο μακριά δηλαδή. Έτσι έμενα και μένω, έχοντας τα κάγκελα ως δικαιολογία. Το μοναχικό μου κελί κάνει τις γραμμές να περνάνε πιο γρήγορα και το φως το πυροτεχνημάτων να διαρκεί λιγότερο. Ουρλιαχτά ακούγονται από παντού μα εγώ πάντα βυθίζομαι στη σιωπή μου και "ξεχνιέμαι". Το μικρό παράθυρο στην πάνω δεξιά πλευρά του κελιού μου θυμίζει κάποιες φορές ότι υπάρχει ήλιος. Σπάνια, ξετρυπώνει μέσα μια ηλιαχτίδα. Εκείνες τις φορές νιώθω ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Το μυαλό μου επανέρχεται, όλα μπαίνουν στους κανονικούς τους ρυθμούς και ζω τις στιγμές όπως ακριβώς τους αρμόζει. Το κελί δεν υπάρχει καν στη μνήμη μου. Όλα είναι φωτεινά, μαζί τους κι εγώ. Μέχρι ένα σύννεφο να μπει μπροστά στον ήλιο, ή να αλλάξει η θέση του. Η ηλιαχτίδα χάνεται. Μαζί της χάνεται και το φως. Επιστρέφω στο σκοτεινό μου κελί και μαζί με μένα επιστρέφουν και οι βασανιστικές γραμμές.

Υ.Σ Το κλειδί περιμένει στην τσέπη μου υπάκουα. Πόσο επίπονη μπορεί να γίνει αυτή η διαδικασία;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου