Πολύ κράτησε φέτος το καλοκαίρι. Δεν μ' άρεσε. Το βαρέθηκα. Τα' παμε καλοκαίρι. Θα σε ξαναδώ του χρόνου, ελπίζω πιο ανανεωμένο και λιγότερο μίζερο. Ξύπνησα, κοίταξα από το παράθυρο και ο ουρανός ήταν σκοτεινιασμένος. Έκανα στο μυαλό μου έναν παραλληλισμό για τον ουρανό και την καρδιά μου, χαμογέλασα και άνοιξα τα παντζούρια. Κρύος αέρας διαπέρασε το σώμα μου και στο μυαλό μου ήρθαν όλες οι καλές στιγμές από τους Χειμώνες που έχω περάσει. Μου ήρθαν βραδιές περιμένοντάς σε με φούτερ και κασκόλ, και αγκαλιές για να γίνει το κρύο πιο υποφερτό. Πρωινά Κυριακής με φίλους και ζεστό καφέ. Φόρμες και μπουφάν πάνω από τα σορτσάκια και αναμονή έξω από το γήπεδο να αρχίσει ο αγώνας. Λαϊκά παλιά τραγούδια που τα ξέρω όλα απ' έξω -αλλά δεν θυμάμαι πώς τα έμαθα- και τον πατέρα μου με μια κιθάρα στα χέρια και αγαπημένα πρόσωπα γύρω του να παίζει και να τραγουδάει με την ψυχή του. Φωτογραφίες της παιδικής μου ηλικίας -οι γονείς μου ήρωες στα μάτια μου. Παιχνίδια και φίλοι και γιορτές. Γέλια με άτομα που έχουν ξεχαστεί αρκετά χιλιόμετρα μακριά από εδώ. Σοκάκια που περπατούσα, θέα που έβλεπα και έναν ουρανό που τότε δε μου ήταν αρκετός. Ιδανικοί Χειμώνες που όταν τους ζούσα περίμενα τους επόμενους. Άλλος ένας έρχεται. Άλλα δεδομένα. Κάποιος θα λείπει. Μπορεί να αναπληρωθεί -μπορεί και όχι. Κάποια στιγμή θα συνέβαινε και αυτό.
Στο χειμώνα, στα φούτερ, στη μυρωδιά του ζεστού καφέ, σε αυτούς που φεύγουν και σε αυτούς που έρχονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου