Τώρα που ξεκινάω να γράφω αυτή την ανάρτηση μένουν 25 λεπτά ακόμα για να λήξει η μέρα των γενεθλίων μου. Η μέρα μου. Μέχρι να την τελειώσω, μπορεί και να έχει αλλάξει η μέρα. Δεν με τρομάζει πια αυτό. Όσο κι αν είναι λυπηρό. Ήταν η μέρα μου. Με θυμήθηκαν άτομα που ήταν ξεχασμένα σε μια γωνιά της καρδιάς μου, άλλα άτομα μου υπενθύμισαν πόσο μ' αγαπούν, άλλα με καθησύχασαν και μου τόνισαν ότι μπορώ να νιώθω ασφαλής δίπλα τους. Κάποια άλλα μου έδειξαν γιατί δεν πρέπει να τα εμπιστεύομαι.
Ξαφνικά, όπως περπατάμε, γυρνάει, με κοιτάει στα μάτια και μου λέει "Οι αγάπες είναι σαν τον καπνό του τσιγάρο. Στην αρχή είναι πολύ πυκνός. Σιγά σιγά αρχίζει και διαλύεται. Μέχρι που εξαφανίζεται." Το σκέφτομαι για λίγη ώρα χωρίς να μιλήσω. Ακούω τη Μποφίλιου που παίζει στο κινητό και απαντάω: "Ο καπνός μπορεί φαινομενικά να εξαφανίζεται, όμως πηγαίνει προς το ταβάνι. Μένει εκεί και το ταβάνι κιτρινίζει. Πιστεύεις ότι έχει φύγει άλλα αν δεν το βάψεις, δεν ξεμπερδεύεις εύκολα. Είναι δική σου επιλογή το τι θα κάνεις." Με κοιτάει αινιγματικά. Το σκέφτεται. Δεν απαντάει. Φτάνουμε κάτω από το σπίτι. Καθόμαστε στα σκαλιά. Παίρνω μια βαθιά ανάσα κι αρχίζω να μιλάω. Λέω ότι οι καταστάσεις επαναλαμβάνονται. Έμμεσα. Επαναλαμβάνεται μια κατάσταση που εσύ παίρνεις τη θέση μου και εγώ την δική της. Ποιός το περίμενε; Εγώ τη δική της. Κι όμως. Έχουν περάσει 3 χρόνια κι εγώ είμαι πια εκείνη. Ο χαρακτήρας της, οι εκφράσεις της, οι απόψεις της, ακόμα και οι κακές της συνήθειες. Δουλειά μου είναι να συνεχίσω το έργο της. Το βάρος που μου μετέδωσε τότε και με έκανε διαφορετικό άνθρωπο, να το "δώσω" κι εγώ με τη σειρά μου σε ανθρώπους που αγαπάω. Όπως συγχώρεσε εκείνη, να συγχωρήσω κι εγώ και να με ελαφρύνω λίγο. Το βάρος δεν θα το αρνηθείς, θα το θεωρήσεις δώρο. Αυτό θα είναι το λάθος σου. Κι όμως εγώ θα είμαι εκεί, σε μια γωνιά, μέχρι να συνειδητοποιήσεις αυτό το λάθος. Μετά, θα σε αφήσω να πράττεις όπως εσύ θες. Όταν θα είμαι στις καλές μου, θα σου δίνω μερικές συμβουλές.
Φεύγω απ' το σπίτι σου, σχεδόν ζαλισμένη. Οι άνθρωποι περνάνε και με κοιτούν. Σαν να μου λένε "Τώρα φαίνεσαι 16. Χρόνια σου πολλά. Να περάσεις τέλεια σήμερα." Με προσπερνούν και δεν με ακούν που τους φωνάζω "ΜΗ ΦΕΥΓΕΙΣ. ΜΙΣΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΥΧΗ. ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΣΕ 2 ΩΡΕΣ. ΕΥΧΗΣΟΥ ΜΟΥ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ. ΕΥΧΗΣΟΥ ΜΟΥ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΔΡΟΜΟ." Απομακρύνονται. Κοιτάω το φεγγάρι. Πιο φωτεινό απο ποτέ. Για μένα είναι εκεί. Είναι η μέρα μου. Δεν το λέω σε κανέναν γιατί ακούγεται εγωιστικό. Έχει σύννεφα. Και το πρωί είχε. Αλλά εγώ κοιτούσα τις ακτίνες του ήλιου. Πρέπει να κοιτάμε προς το φως. Κάνω κάτι που είχα καιρό να το κάνω. Προσπαθώ να βρω τα σχήματα που κάνουν τα σύννεφα. Ένα πρόσωπο βλέπω, λυπημένο. Τα μάτια του και το στόμα του είναι κενά που κάποιος αέρας τα έφτιαξε, απομακρύνοντας το ένα σύννεφο απ' το άλλο. Αρνούμαι να μείνω σε αυτό το πρόσωπο. Σε αυτή την έκφραση. Ψάχνω με μανία να βρω κάτι άλλο, δεν τα καταφέρνω. Προσέχω δύο αστέρια, που με λίγη φαντασία θα έμοιαζαν με μάτια. Μου μένει το χαμόγελο. Δεν το βρίσκω. Κλείνω το μάτια και το βλέπω μπροστά μου. Τα ανοίγω. Χαμογελάω. Σκύβω το κεφάλι κι ακόμα και στην άσφαλτο, βλέπω το χαμογέλο. Είναι όλες οι στιγμές που χαμογέλασα αληθινά αυτά τα 16 χρόνια. Φτάνω σπίτι.
Η μέρα μου έχει τελειώσει εδώ και 29 λεπτά. Όμως εγώ, με τη μαγική πίστη που έχω στη ζωή, χαμογελάω ακόμα. Βρίσκω το θάρρος να πω πράγματα που πάντα ήθελα να πω, κάνω τον δικό μου απολογισμό της χρονιάς, υπόσχομαι νίκες και φτιάχνω χαμόγελα. Σε ένα χαρτί, σε μια οθόνη, σε ένα πρόσωπο. Τι κι αν μένει ένας χρόνος για την επόμενη φορά; Εγώ πάντα θα κοιτάω την άσφαλτο και θα βλέπω το χαμόγελο με τα φωτεινά μάτια, έτσι κι αλλιώς... δικό μου είναι. :)
Ξαφνικά, όπως περπατάμε, γυρνάει, με κοιτάει στα μάτια και μου λέει "Οι αγάπες είναι σαν τον καπνό του τσιγάρο. Στην αρχή είναι πολύ πυκνός. Σιγά σιγά αρχίζει και διαλύεται. Μέχρι που εξαφανίζεται." Το σκέφτομαι για λίγη ώρα χωρίς να μιλήσω. Ακούω τη Μποφίλιου που παίζει στο κινητό και απαντάω: "Ο καπνός μπορεί φαινομενικά να εξαφανίζεται, όμως πηγαίνει προς το ταβάνι. Μένει εκεί και το ταβάνι κιτρινίζει. Πιστεύεις ότι έχει φύγει άλλα αν δεν το βάψεις, δεν ξεμπερδεύεις εύκολα. Είναι δική σου επιλογή το τι θα κάνεις." Με κοιτάει αινιγματικά. Το σκέφτεται. Δεν απαντάει. Φτάνουμε κάτω από το σπίτι. Καθόμαστε στα σκαλιά. Παίρνω μια βαθιά ανάσα κι αρχίζω να μιλάω. Λέω ότι οι καταστάσεις επαναλαμβάνονται. Έμμεσα. Επαναλαμβάνεται μια κατάσταση που εσύ παίρνεις τη θέση μου και εγώ την δική της. Ποιός το περίμενε; Εγώ τη δική της. Κι όμως. Έχουν περάσει 3 χρόνια κι εγώ είμαι πια εκείνη. Ο χαρακτήρας της, οι εκφράσεις της, οι απόψεις της, ακόμα και οι κακές της συνήθειες. Δουλειά μου είναι να συνεχίσω το έργο της. Το βάρος που μου μετέδωσε τότε και με έκανε διαφορετικό άνθρωπο, να το "δώσω" κι εγώ με τη σειρά μου σε ανθρώπους που αγαπάω. Όπως συγχώρεσε εκείνη, να συγχωρήσω κι εγώ και να με ελαφρύνω λίγο. Το βάρος δεν θα το αρνηθείς, θα το θεωρήσεις δώρο. Αυτό θα είναι το λάθος σου. Κι όμως εγώ θα είμαι εκεί, σε μια γωνιά, μέχρι να συνειδητοποιήσεις αυτό το λάθος. Μετά, θα σε αφήσω να πράττεις όπως εσύ θες. Όταν θα είμαι στις καλές μου, θα σου δίνω μερικές συμβουλές.
Φεύγω απ' το σπίτι σου, σχεδόν ζαλισμένη. Οι άνθρωποι περνάνε και με κοιτούν. Σαν να μου λένε "Τώρα φαίνεσαι 16. Χρόνια σου πολλά. Να περάσεις τέλεια σήμερα." Με προσπερνούν και δεν με ακούν που τους φωνάζω "ΜΗ ΦΕΥΓΕΙΣ. ΜΙΣΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΥΧΗ. ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΣΕ 2 ΩΡΕΣ. ΕΥΧΗΣΟΥ ΜΟΥ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ. ΕΥΧΗΣΟΥ ΜΟΥ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΔΡΟΜΟ." Απομακρύνονται. Κοιτάω το φεγγάρι. Πιο φωτεινό απο ποτέ. Για μένα είναι εκεί. Είναι η μέρα μου. Δεν το λέω σε κανέναν γιατί ακούγεται εγωιστικό. Έχει σύννεφα. Και το πρωί είχε. Αλλά εγώ κοιτούσα τις ακτίνες του ήλιου. Πρέπει να κοιτάμε προς το φως. Κάνω κάτι που είχα καιρό να το κάνω. Προσπαθώ να βρω τα σχήματα που κάνουν τα σύννεφα. Ένα πρόσωπο βλέπω, λυπημένο. Τα μάτια του και το στόμα του είναι κενά που κάποιος αέρας τα έφτιαξε, απομακρύνοντας το ένα σύννεφο απ' το άλλο. Αρνούμαι να μείνω σε αυτό το πρόσωπο. Σε αυτή την έκφραση. Ψάχνω με μανία να βρω κάτι άλλο, δεν τα καταφέρνω. Προσέχω δύο αστέρια, που με λίγη φαντασία θα έμοιαζαν με μάτια. Μου μένει το χαμόγελο. Δεν το βρίσκω. Κλείνω το μάτια και το βλέπω μπροστά μου. Τα ανοίγω. Χαμογελάω. Σκύβω το κεφάλι κι ακόμα και στην άσφαλτο, βλέπω το χαμογέλο. Είναι όλες οι στιγμές που χαμογέλασα αληθινά αυτά τα 16 χρόνια. Φτάνω σπίτι.
Η μέρα μου έχει τελειώσει εδώ και 29 λεπτά. Όμως εγώ, με τη μαγική πίστη που έχω στη ζωή, χαμογελάω ακόμα. Βρίσκω το θάρρος να πω πράγματα που πάντα ήθελα να πω, κάνω τον δικό μου απολογισμό της χρονιάς, υπόσχομαι νίκες και φτιάχνω χαμόγελα. Σε ένα χαρτί, σε μια οθόνη, σε ένα πρόσωπο. Τι κι αν μένει ένας χρόνος για την επόμενη φορά; Εγώ πάντα θα κοιτάω την άσφαλτο και θα βλέπω το χαμόγελο με τα φωτεινά μάτια, έτσι κι αλλιώς... δικό μου είναι. :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου