Δι εντ.

Σήμερα θέλω να γράψω. Θέλω ΤΟΣΟ πολύ να γράψω.

Αναθεώρησα για κάτι. Έχω αναφέρει και σε παλιότερη ανάρτηση πόσο πολύ μισώ τα τέλη. Προφανώς και ακόμα τα μισώ, δεν αναθεώρησα τόσο. Απλά για ακόμα μια φορά στη ζωή μου, συνειδητοποίησα κάτι, το οποίο αν το είχα σκεφτεί πριν από καιρό, θα γλίτωνα πολύ άσχημες καταστάσεις. Τα μισητά, λοιπόν, τέλη είναι μισητά μόνο πριν συμβούν. Τι εννοώ; Όλο το μίσος μου, προέρχεται από στιγμές πριν το τέλος. Και μόνο στη σκέψη ότι θα έρθει, ο πόνος είναι αφόρητος. Εξαναγκάζεις τον εαυτό σου να βιώσει "κάπως" τις τελευταίες στιγμές και χάνεις όλη την ουσία. Περνάς πολύ άσχημα. Προσπα

θείς να χορτάσεις ανθρώπους, μέρη, λόγια, συναισθήματα. Προσπαθείς να κρατήσεις όσα περισσότερα μπορείς και γίνεσαι κομμάτια γιατί ξέρεις ότι θα τελειώσουν. Όταν όμως έρχεται η στιγμή να τελειώσουν, απλά... το ζεις. Χωρίς πόνους, χωρίς υπεκφυγές. Χωρίς "κάτσε λίγο ακόμα να σε δω" ή κλάματα και ακατάλληλες λέξεις. Είναι σαν ένα τσιρότο. Ξέρεις ΠΟΣΟ θα πονέσεις όταν το τραβήξεις και το σκέφτεσαι ώρα μέχρι να βρεις το κουράγιο. Βάζεις τον εαυτό σου στη διαδικασία να "πονέσει" πολύ, για να είναι προετοιμασμένος για τον επικείμενο πόνο. Παίρνεις την απόφαση, το τραβάς... και απλά κενό. Ο πόνος ελάχιστος -αφού είχες προκαλέσει περισσότερο- και μια γλυκόπικρη ανακούφιση. "Αυτό ήταν;" Ε, ναι λοιπόν. Αυτό ήταν. Ήταν αυτό απ' την αρχή, απλά δεν είχες τα κότσια να το αντιμετωπίσεις. Για να γυρίσουμε στα απαίσια τέλη, τα σκεφτόμαστε πιο απαίσια από ο,τι ήδη είναι -ΠΟΣΟ ΠΙΑ;- κι έτσι πονάμε πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε.


Το τέλος σου θα σε πονάει, μέχρι να έρθει η νέα αρχή. Και συνήθως η νέα αρχή... δεν αργεί.