Δατς ολ φορκς.

  Και εγώ η γενναία, που λες, που το παίζω άνετη και δεν φοβάμαι το τέλος, τα΄χω κάνει πάνω μου.
Γιατί αύριο είναι η τελευταία μέρα που θα μπω εκεί μέσα ως μαθήτρια. Σε εκείνη την αίθουσα, σε εκείνο το θρανίο. Πρέπει κάποια στιγμή να βρω τις λέξεις και να εξηγήσω πώς αγαπάω και μισώ ταυτόχρονα αυτό το σχολείο. Απλά ήταν από τις πιο σημαντικές περιόδους της ζωής μου. Διαμόρφωσα τον χαρακτήρα που έχω.

  Έγραψα και δημοσίευσα το πρώτο μου άρθρο. Έμαθα να γράφω και να λατρεύω τις εκθέσεις. Γνώρισα ανθρώπους που θα τους κρατάω στο μυαλό μου όσο αντέχω, κάθε μέρα, σε κάθε δύσκολη στιγμή. Έτρεξα κλαίγοντας στην τουαλέτα και έμεινα εκεί κλειδωμένη μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι. Μπήκα στην τάξη με πρησμένα μάτια και έμεινα ξαπλωμένη πάνω στο θρανίο για να μη με δει κάνεις. Οι περισσότεροι νόμιζαν ότι κοιμάμαι, δεν τους χάλασα αυτήν την εντύπωση. Πέρασα χαρές. Χοροπηδούσα όλη την ώρα στους διαδρόμους εξαιτίας ενός μηνύματος. Έτρεξα με χτυπημένο πόδι όλη την αυλή για να μη χάσω το βόλει με τα παιδιά και μου την πει ο Καράς. Έπαθα νευρικό γέλιο μέσα στην τάξη -όχι μία και δύο- και παραλίγο να αποβληθώ -δεν ξέρω τελικά γιατί ποτέ δεν έγινε. Πέρασα ΏΡΕΣ ολόκληρες στο γραφείο των καθηγητών. Πήγαινα με το παραμικρό. Μπορεί να τους έπρηζα, μπορεί και όχι. Τσακώθηκα στη μέση της αυλής και μέσα στην τάξη. Τραγούδησα δυνατά το εκάστοτε τραγούδι που είχε κολλήσει. Στεναχωρήθηκα για το γραπτό στο οποίο δεν τα πήγα καλά. Έμαθα να μιλάω, έμαθα να ακούω, μα πάνω απ' όλα έμαθα πότε πρέπει να σωπαίνω.

  Όσοι και να μου λένε ότι τώρα έρχονται τα καλύτερα δε μπορώ και δε θέλω να τους πιστέψω.
Γιατί... πώς να το πω; Έκανα το λάθος να κουβαλήσω εκεί το μειονέκτημα μου, το οποίο είναι να δένομαι εύκολα με τους ανθρώπους, και τώρα νιώθω ότι χάνω μια οικογένεια. Απλά αυτό.