το μ(αν)τήλι

Σου γράφω από αλλού σήμερα, μόνιμε και παντοτινέ αναγνώστη μου. Σου γράφω από τη νέα μου ζωή. Την αποκαλώ "νέα" για να παρηγορηθώ. Μην νομίζεις ότι έκανα την αλλαγή και στράφηκα προς τα όνειρά μου. Μην πιστέψεις καν ότι τα έφτασα. Μην σκεφτείς ούτε για μια στιγμή ότι έγινα συγγραφέας και μετακόμισα σε εκείνο το νησί. Ακόμα εδώ είμαι. Στην Αθήνα. Την άλλοτε λατρεμένη, κι αν άλλοτε σιχαμερή. Την αποκαλώ "νέα" γιατί την ομόρφυνα, όσο παραμείνω υπό τους κανόνες της. Τους κανόνες που εγώ έθεσα, κάποιο βράδυ που δεν το θυμάμαι.

Που λες, καλέ μου φίλε, έφυγα. Αστείο, ε; Ναι μάζεψα δύναμη, πήρα κάτι πράγματα που είχα αφήσει στο δρόμο προς το μαγαζί, και έφυγα. Λίγη αξιοπρέπεια, παραπεταμένο κάπου το ανάστημά μου, παρακεί κάποια πιστεύω μου. Τα έβαλα όπως όπως στον καινούριο μου εαυτό και αναχώρησα. Δεν κούνησα καν μαντήλι. Δε γύρισα καν να κοιτάξω αν μου κουνούν. Τι νόημα έχει τελοσπάντων αυτό το ηλίθιο μαντήλι; Αν τόσο λυπάσαι και λυπούνται που φεύγεις, άστο σε αυτούς να σκουπίσουν τα δάκρυά τους. Τι το κουνάς; Τι να μας δείξεις; Ότι τους λησμόνησες ήδη; Ε, τότε κάτσε και φάε όλα τα σκατά τα οποία σε ανάγκασαν να φύγεις. Κι όπως έφευγα, που λες, και δεν κοιτούσα πίσω, έβριζα τη μοίρα μου. Έβριζα κι εμένα. Τα βρισίδια ήταν για την αργοπορία της υπόθεσης. "Πόσο το άργησα; Πόσο με έφαγε;"

Όμως, φιλαράκο μου, μη νομίζεις πως τα έκανα όλα αυτά με μόνο όπλο τη μαγκιά μου. Αν ήταν αυτό το θέμα, θα είχα φύγει μήνες πριν, χωρίς καν να έχω στο μυαλό μου την υπόνοια του μαντηλιού. Βρήκα πάτημα. Αμ, τι νόμιζες; Άλλοι μου' δώσανε τη δύναμη, κι ούτε τη ζήτησαν ποτέ πίσω. Η παρουσία τους στη ζωή μου, σαν να μου φώναζε ψιθυριστά στο μυαλό μου. Μου φώναζε πως είμαι δειλή. Μου φώναζε πως μάγκας δεν είναι αυτός που μένει κι υπομένει για πάντα. Αυτός είναι μαλάκας. Μάγκας είναι αυτός που αφήνει τη σιγουριά του, παίρνει τα παραπεταμένα πιστεύω του και την κάνει. Και την έκανα. Άφησα τη σιγουριά μου. Κορόιδεψα και λίγο τον εαυτό μου όμως, που με άφησα να πιστεύω ότι άφησα τη σιγουριά μου, και καμάρωνα. Μούφα ρε. Άφησα εκείνη τη σιγουριά μόλις συνειδητοποίησα πως με περιμένει μια άλλη, ίσως καλύτερη. Εντάξει δεν ήταν ακριβώς μαγκιά. Θα ήμουν όμως άξια της μοίρας μου αν ούτε τώρα έφευγα. Γιατί ναι, και πράγματα που δε θα έπρεπε θα υπομείνεις, και καταστάσεις που δεν σου αξίζουν θα παλέψεις για να έχεις αυτή τη "σιγουριά". Όταν όμως βρεθεί μια άλλη, αδοκίμαστη μεν - διαφορετική δε, θα είσαι άξιος της μοίρας σου αν δε φύγεις.

Όχι, αγαπημένε μου, δεν έφυγα ούτε με θριάμβους, ούτε με "ζήτω". Έφυγα σαν βρεγμένο γατί για να μη χρειαστεί να πω πουθενά τι υπέμεινα. Σιγά, θα μου πεις, τόσο χάλια ήταν; Ίσως όταν έφυγα κατάλαβα ότι ήταν περισσότερο από όσο νόμιζα. Τώρα όμως βγήκα στο φως. Στο φως που κατάφερε να με τραβήξει απ' το βούρκο. Η αποστολή μου είναι να μη σβήσει ποτέ. Και θα τα καταφέρω. Γιατί πλέον, βασικέ μου αναγνώστη και μη αναλώσιμε, είμαι σίγουρη για κάποια πράγματα στη ζωή μου. Κατάφερα να περιορίσω κάθε τι ανούσιο και να γεμίσω τις ώρες μου,τις μέρες μου, τους μήνες μου με στιγμές ξεχωριστές, πηγαίας ανακούφισης. Πλέον, μπορώ να λέω ότι είμαι καλά. Το μαντήλι είναι στο ντουλάπι. Ελπίζω να μη χρειαστεί να το βγάλω. Και τα πανικάκια, όσο πάνε και γίνονται πιο σπάνια. Κι όσο πιο σπάνια γίνονται, τόσο μπορώ να ανασαίνω κανονικά.

Υ.Γ. Βρες ποιος είσαι κι έλα να με συναντήσεις.