Θυσιάσου "άνθρωπε"

Θυσιάζεις και θυσιάζεσαι καθημερινά, άνθρωπε. Το κάνεις για να επιβιώσεις, να δικαιολογηθείς, να κλείσεις τα κενά του τρύπιου σου εαυτού. Λες ανούσιες εκφράσεις τύπου "είμαι εδώ για να δίνω", "αγαπάω απλά για να αγαπάω" και νομίζεις ότι καθάρισες. Περνάς το χρόνο σου περπατώντας σε ένα δρόμο που δε βγάζει πουθενά. Δεν έχει καν κάτι για να θαυμάσεις. Δεν έχεις ούτε μια δικαιολογία για να είσαι εκεί. Κι όμως είσαι τόσο δειλός που -εφόσον σε έβγαλε εκεί η ζωούλα- συνεχίζεις να περπατάς με σταθερό βήμα, σα να μη συμβαίνει τίποτα. Μην την υποτιμάς. Δεν δρα χωρίς να σκέφτεται κι αυτή. Είναι όλα καλά σχεδιασμένα γιατί η "ζωούλα" που τόσο την υποτιμάς, δεν έχει πάντα καλή πρόθεση. Αν έχεις τα κότσια κοίτα τη στα μάτια και φώναξέ της "Ε, εσύ! Κοίτα με. Φεύγω από αυτό το δρόμο. Ξέρω έναν πιο σύντομο." Τι θα σου κάνει; Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι ο επόμενος δρόμος που θα επιλέξει να είναι μακρύς και δύσβατος. Ποιός σου είπε όμως ότι πρέπει να τον υπομείνεις; Να μου πεις, πάντα θα φεύγεις; Ναι. Η φυγή που δείχνει ότι πρέπει να σε σέβονται, είναι πάντα η καλύτερη λύση.

Μην περιμένεις τα πράγματα να φτάσουν στο όριό τους. Το ποτήρι, πριν τη σταγόνα που το ξεχειλίζει, μοιάζει πάντα ιδανικό. Δεν είναι. Δεν πρέπει να προκαλείς την τύχη σου πάντα μέχρι να την ακούσεις να σε μαλώνει. Να σου μιλάει όλο το βράδυ για το πόσο σκατά τα έχεις κάνει στη ζωή σου. Ναι, η τύχη. Τα ξέρει όλα η τύχη σου. Ξέρει τι ρίσκα πήρες, τι προκλήσεις απέρριψες, ποιες αποφάσεις την ευνόησαν... Μπορεί να σου πει πολύ σκληρά λόγια. Λόγια που μόνο η καρδιά σου μπορούσε να τα πει. Μη φοβάσαι όμως, αυτή ποτέ δεν θα το κάνει. Φοβάται πιο πολύ απο'σενα γιατί παθαίνει εύκολα και συχνά ζημιά.

Θυσίασε και θυσιάσου άνθρωπε. Δώσε μέχρι και την τελευταία σταγόνα του ζωντανού σου εαυτού. Κάνε τις ζωές αυτών που αγαπάς πιο εύκολες. Όταν σταματήσεις να το κάνεις και δεις την ευτυχία σου σφαιρικά, εδώ θα είμαστε. Εδώ πάλι θα γράφεις τον πόνο σου. Γιατί άνθρωπε -εσύ κρυμμένε μου ηλίθιε εαυτέ- ακόμα και οι ανούσιοι δρόμοι κάποτε τελειώνουν.