ευθείες τεμνόμενες

Σε όλη τη -μέχρι τώρα- ζωή μoυ προσπαθώ να κάνω παραλληλισμούς. Να παραλληλίζω καταστάσεις, γεγονότα, συναισθήματα. Το μετρό - με τη ζωή. Τη θάλασσα - με τη ζωή. Μια σαραντάχρονη παντρεμένη μαμά, με εξωσυζυγικές σχέσεις - με την όρεξη μου για ζωή. Μια σαραντάχρονη, φαινομενικά χαρούμενη δασκάλα, με αρχές κατάθλιψης - με τον καλά κρυμμένο μου εαυτό. Έναν έφηβο που κατεβαίνει με τσουλήθρα τις σκάλες του μετρό για να προλάβει το τρένο - με τη βιασύνη μου στο να ζήσω πράγματα και καταστάσεις που θα μπορούσαν να περιμένουν. Έναν τύπο σε ένα αμάξι που σταματάει στην άκρη του δρόμου για να περάσεις απέναντι - με τον τρόπο που αντιμετωπίζω τις ευκαιρίες στη ζωή μου. Τους τσακωμούς και τις φωνές μέσα από ένα καλά κλεισμένο σπίτι - με τα κότσια και το θάρρος μου, τα οποία τα αφήνω κλεισμένα μέσα σε τέσσερις τοίχους. Τις τυχαία σχηματισμένες καρδούλες στο δρόμο - με την αγάπη στη ζωή μου. Τα πρόχειρα χαραγμένα αρχικά πάνω σε ένα δέντρο - με τις επιφανειακές μου σχέσεις. Τις πεταλούδες που πλησιάζουν στο φως ενώ ξέρουν ότι θα καούν - με τις υποτιθέμενες πεποιθήσεις μου. 

Παραλληλίζω τα πάντα. Νομίζω ότι θα με σώσουν από τις τρύπιες σκέψεις μου δυό ευθείες παράλληλες. Δυό ευθείες που δεν συναντιούνται ποτέ. Γιατί τρομάζω με την επαφή, κόντρα στο φαινομενικό εαυτό μου. Κάνω, όμως, λάθος. Δε χρειάζομαι ευθείες παράλληλες. Χρειάζομαι τεμνόμενες. Δυό ευθείες τεμνόμενες. Ίσως και παραπάνω από δύο. Να με αφυπνίσει η επαφή. Όμως το να αφήσω την ασφάλεια των παράλληλων ευθειών μου, θέλει προσπάθεια. Μια προσπάθεια που -τι ειρωνεία!- θα μπορούσα κι αυτή να την παραλληλίσω με κάτι. Με τα δάκρυα μια κόρης, κλεισμένης στο δωμάτιό της, μετά από έναν προβλέψιμο τσακωμό με τον πατέρα της. Μόλις τα δάκρυα στεγνώσουν, ίσως τότε δω κι εγώ τις ευθείες μου επιτέλους να τέμνονται.