Αυτό είναι όλα τελικά; Μια λάμψη και ένας κρότος του "είναι" μας στη επιφάνεια μιας ξεχασμένης θαμπής θάλασσας; Σαν να συζητούν δυο φίλοι τα νέα τους και να λένε "Να ρε, χθες άνοιξα την ψυχή μου σε έναν περαστικό, του είπα "Καλημέρα, είσαι καλά;". Μου είπε το πρόβλημά του και έδειξα να τον καταλαβαίνω, κούνησα καταφατικά και το κεφάλι μου. Του είπα και εγώ ότι με απέλυσαν, έδειξε να πονάει για τον πόνο μου. Του ευχήθηκα να έχει μια καλή μέρα. Μου χαμογέλασε, καιρό έχουν να μου χαμογελάσουν έτσι." Αυτό είναι παραδέξου το. Όλοι θέλουν κάποιον που να νοιάζεται για αυτούς. Ενώ ξέρουν ότι γρήγορα ο άλλος θα ξεχάσει το πρόβλημά σου, το συναίσθημα που έβγαλες από μέσα σου όταν του το είπες, το βλέμμα που περίμενε ανταπόκριση κολλημένο πάνω τους, την ψιθυριστή κραυγή σου. Τίποτα. Αυτό είναι που τους μένει. Το αγαπημένο σε όλους "τίποτα". Διευκολύνει άπειρα πολλές καταστάσεις το "τίποτα".