Γωνιά Ονείρων

Και θα περάσω όπως περνάνε όλοι. Μπορεί να αφήνω το σημάδι μου αλλά δεν έχω την κατάλληλη δύναμη για να χαράξω τα αρχικά μου πάνω σου. Δυο γράμματα. Κενό ψυχογράφημα. Τα πρέπει και τα θέλω ταυτίζονται. Είμαι ένα πρέπει που δε θα ταυτιστώ ποτέ με τα θέλω σου. Στιγμές στιγμές θα αναρωτιέμαι τι ζητάω απο εσένα και δε θα μου απαντάει κανείς. Δε θα ξέρω. Να φύγουμε. Να τους αφήσουμε όλους να "ζήσουν" εδώ και να φύγουμε. Όχι κάπου μακριά. Μέχρι τη γωνία των ονείρων μας. Μην πάρεις το αμάξι, θέλω να περπατήσω. Η διαδρομή είναι αυτό που μένει ως ανάμνηση. Βλέπεις τα χρώματα; Ψήσου να μου κρατάς το χέρι και να μετράμε όσα όμορφα πράγματα βλέπουμε. Τι έγινε; Γιατί σταματάς; Δε θα είναι εκεί για πάντα. Το ξέρεις. Μη φέυγεις. Αφού τους χαιρετήσαμε όλους. Έλα, σε λίγο θα είμαστε πίσω. Φεύγεις; Πάντα έφευγες. Γύρναγες να ζητήσεις φωτιά και πάλι μου γύρναγες την πλάτη σου. Απομακρυνόσουν. Και εγώ έμενα να μετράω πόσα όμορφα πράγματα έβλεπα. Αλλά ξαφνικά εξαφανιζόταν κάθε τι που πριν φάνταζε όμορφο. Στο δρόμο για τη γωνία των ονείρων μας ο ήλιος δε μας άφηνε στιγμή, ούτε τα γέλια των παιδιών που έπαιζαν μπροστά απο τους πολύχρωμους καταράχτες. Τα άπειρα λουλούδια έκαναν τον αέρα να μυρίζει υπέροχα. Και ο κόσμος, οι άνθρωποι, περπατούσαν όλοι αργά. Κανείς δεν έτρεχε. Πήγαιναν όλοι στη γωνιά των ονείρων τους με αργό και σταθερό βήμα. Έτσι όλα αυτά έμοιαζαν όμορφα στα μάτια μας. Τώρα που έφυγες τα βαρέθηκα, όλα. Μου φαίνονται ενοχλητικά και αποκρουστικά. Και μένω στον κόσμο όπου όλοι ψάχνουν τα όνειρα τους, ένα χέρι να με βοηθήσει να σηκωθώ και να βρω άλλα καινούργια πράγματα για να μετρήσω. Κάθε ένας που περνάει με πάει όλο και πιο κοντά στην γωνιά μου. Στη γωνιά των ονείρων μου.