Καλούπια

Οι άνθρωποι. Εγωιστές. Λευκοί, μαύροι, ωχροί, καλοφτιαγμένοι, αντιπαθητικοί, ευαίσθητοι, όμορφοι, αποκρουστικοί. Εγωιστές. Και τι θέλουν; Τι ψάχνουν; Γιατί μιλάνε δυνατά; Θα τους άκουγα και με πιο χαμηλή φωνή. Τι σημαίνει δεν έχουν μάθει να ακούν; Εγώ πώς έμαθα; Δεν ξέρω; Δεν ξέρω.

Αγαπούν να αυτοπεριορίζονται. Λατρεύουν να θέτουν όρια στον εαυτό τους γκρινιάζοντας για το πόσο δύσκολο είναι να μη τα ξεπεράσουν. Ξεπέρασε τα. Βάλε καινούργια. Σταμάτα να μιλάς τόσο δυνατά. Μάθε να ακούς. Κοίτα γύρω σου. Ψάξε τα ανεκπλήρωτα όνειρά σου. Είχες ποτέ όνειρα; Ψάξε τις χαμένες και σκονισμένες ιδεολογίες σου. Κοίτα δίπλα στα βιβλία σου, κάτω απο την εφήμερίδα μήπως κανένα πιστεύω σου ξέπεσε. Δίπλα απ'το σκισμένο σου τζιν βρήκα το καλούπι του χαρακτήρα σου. Είχε και ο πατέρας σου ένα τέτοιο στην ντουλάπα κάτω απο την αγαπημένη του γραβάτα. Είχε διαφορές προφανώς του πατέρα σου. Άλλα και των δυο σας είχε ένα κοινό. Όταν το υλικό πήξει δεν αλλάζει με τίποτα. Και δυστηχώς έπηξε πολύ γρήγορα. Που πήγαν οι εμπειρίες, οι άνθρωποι σας, οι τηλεόραση, η εφημερίδα, το σχολείο, η δουλειά; Που πήγαν όλοι οι παράγοντες που διαμόρφωναν το μη ανατρέψιμο καλούπι σας; Σπάστε τα καλούπια. Μόνο αυτό σας μένει. Φτιάξτε άλλα μόνοι σας. Μη σας το επιβάλλει κάποιος. Ποτέ δεν είναι αργά.