Στον Αντώνη..

Θυμάσαι τότε που αποφασίσαμε να γράψουμε ένα βιβλίο μαζί;
Εγώ έχω κρατήσει ακόμα τα χαρτιά!
"που ποτέ μα ποτέ, δεν τελειώνω ο,τι αρχίζω.."

Πώς ξεκίνησαν όλα, ή πρόλογος αν θέλετε.

  Ένιωθα ότι κάτι έπρεπε να κάνω. Δεν μπορούσα απλά να τον κοιτάω χωρίς να βάλω το θάρρος μου να λειτουργήσει και για τους δυο μας. Βέβαια πόσο θάρρος να διαθέτει ένα κοριτσάκι 4 χρονών; Είναι η απώλεια φόβου που κάθε μικρό παιδί κρύβει μέσα του. Μόνο που εγώ, από τη φύση μου, εξωτερίκευα κάθε τι που κάποιος άλλος δεν θα έκανε. Αυτός ο κάποιος στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ο Αντώνης, ο οποίος κλαίγοντας είχε πιαστεί από την αγκαλιά της μαμάς του και δεν έλεγε να ξεκολλήσει. Εκεί ένιωθε ασφάλεια, εκεί ήταν σίγουρος για τον εαυτό του, όπως και όλα τα παιδιά σε αυτή την ηλικία.
  Εγώ, λοιπόν, ως "ατρόμητη" πήγα κοντά του, λίγο διστακτικά ίσως. Δεν ήμουν σίγουρη για αυτό που έκανα, άλλα ήμουν σίγουρη πως η συνέχεια θα ήταν συναρπαστική.  "Αντώνη, έλα άσε τη μαμά σου, πάμε να παίξουμε". Οι λέξεις βγήκαν από το στόμα μου τόσο αβίαστα. Το χαμόγελο, σχεδόν γέλιο, της μητέρας του και των δασκάλων μας με έκαναν να καταλάβω πως μάλλον είχα πράξει σωστά. Το κλαμένο βλέμμα του Αντώνη που με κοίταζε με απορία ήταν η πρώτη ένδειξη εμπιστοσύνης που ένιωσα ποτέ από εκείνον. Σιγά σιγά με αργές κινήσεις η απόσταση μεταξύ τους μεγάλωνε και η δική μας μίκραινε μέχρι που ο Αντώνης μετά από αρκετή ώρα παρακαλετών προς τη μαμά του για να μη φύγει στάθηκε μόνος του φοβισμένος αλλά παράλληλα πρώτη φορά θεωρητικά "μακριά" της και κινήθηκε προς το μέρος μου. Το χέρι μου απλώθηκε προς το μέρος του και ένιωσα ένα σφιχτό κράτημα σαν να μου έλεγε: "Από τώρα και στο εξής μη με αφήσεις ποτέ μόνο μου". Αυτό είχα σκοπό να κάνω. Να τον κρατάω για πάντα σφιχτά από το χέρι σαν είναι φοβισμένος την πρώτη μέρα στο προνήπιο.
  Αυτό το περιστατικό σηματοδότησε τη μέχρι τώρα ζωή μου. 10 χρόνια μετά και ακόμα νιώθω ότι εκείνο το πρωινό ο Αντώνης με χρειαζόταν όπως ακριβώς τον χρειαζόμουν και εγώ όλα τα υπόλοιπα χρόνια. Τον χρειαζόμουν τόσο απλά, τόσο πολύ, τόσο δειλά. Σαν ένα φοβισμένο παιδάκι περίμενα να με πιάσει από το χέρι και να με πάρει μακριά να παίξουμε, να γελάσουμε, να αισθανθούμε ελεύθερα. Εκείνη η μέρα είναι χαραγμένη στην καρδιά μου γιατί βρήκα τον καλύτερο μου φίλο στα κλαμένα μάτια του μικρού Αντώνη που δεν ξεκόλλαγε από την αγκαλιά της μαμάς του.




Υ.Σ. μια μέρα θα το τελειώσουμε.