Και μένει μόνη στην πόλη που λάτρεψε να μετράει αστέρια στον αυγουστιάτικο ουρανό.
Γύρισαν από τη δεξίωση και έτρεξε κατευθείαν στο δωμάτιο να ξεντυθεί. "Αμάν πια με τα στενά ρούχα και τα παπούτσια." Κάθε φορά το ίδιο έλεγε. Γιατί να μη διαλέξει κάτι πιο άνετο. Επειδή έπρεπε να είναι κομψή. Ο,τι και αν της κόστιζε αυτό. Έπρεπε να σταθεί στο ύψος της σαν "γυναίκα του άντρα της". Βαρύς ρόλος. Βαρύς και ανούσιος. Κάθε φορά. Πιο όμορφη από όλες. Το ψεύτικο χαμόγελο εφάρμοσε τέλεια στο πρόσωπό της που έλαμπε λόγω πρόσθετων καλλυντικών. Όλα πάνω της στην τρίχα. Ήταν πανέμορφη για όλους, εκτός από αυτόν. Όχι ότι δεν την έβρισκε όμορφη αλλά ποτέ δεν έδινε αρκετή σημασία σε εκείνη. Γιατί δεν τον ένοιαζε αν αυτός θα ενέκρινε την εμφάνισή της, αλλά οι υπόλοιποι.
Άνοιξε τα μάτια της στις 3.30 τα χαράματα. Νόμιζε ότι είχε ξημερώσει. Κοίταξε το ρολόι και απογοητεύτηκε. Ήξερε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ξανακοιμηθεί. Κατέβηκε την ξύλινη σκάλα και βρέθηκε στο μεγάλης πολυτελείας σαλόνι τους. Άνοιξε την μπαλκονόπορτα και βγήκε έξω. Το φως του φεγγαριού καθρεφτιζόταν τόσο όμορφα στην πισίνα. Θα ήθελε τόσο πολύ να πάει να ξαπλώσει πάνω στο γκαζόν. Αλλά ήξερε πως αυτό δεν επιτρεπόταν. Ο κανόνας ήταν σαφής. Κανόνες. Παντού κανόνες. Δεν έπρεπε να ξαπλώσει στο γκαζόν δεν έπρεπε να βουτήξει όποτε της κατέβει με τα ρούχα στην πισίνα, δεν έπρεπε να βάλει άνετα παπούτσια στην εκδήλωση, δεν έπρεπε να είναι 4 η ώρα στην αυλή, δεν έπρεπε να μετρήσει τα αστέρια. Κι όμως είχε τόσο όμορφο ουρανό.. Δεν έπρεπε να κάνει πράγματα τα οποία θα συνέθεταν την ιδανική ζωή για εκείνη. Αποφάσεις αυθόρμητες, κανόνες στα σκουπίδια.
- Τι κάνεις τέτοια ώρα έξω μόνη σου; Τρελάθηκες; Έλα μέσα μη σε δουν και σε περάσουν για τρελή, είπε και ανέβηκε πάνω να συνεχίσει τον ύπνο του.
Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να πάρει τίποτα μαζί της, άνοιξε την πόρτα και έφυγε. Άφησε τον άντρα της να συνεχίσει τον ύπνο του, να ξυπνήσει το πρωί, να πάει στη δουλειά και να απολαύσει τη σιχαμερή του ρουτίνα που τόσο του ταίριαζε και τον ικανοποιούσε.
Πήγε στην πόλη της. Σε 4 ώρες είχε φτάσει. Περπατούσε ανάμεσα στον κόσμο χαμογελώντας. Έκανε ο,τι της ερχόταν στο κεφάλι το οποίο ήταν ικανό να σπάσει κάποιο κανόνα. Οι άνθρωποι σίγουρα την περνούσαν για τρελή αλλά ήταν ευτυχισμένη. Το βράδυ έφτασε και τη βρήκε στην παραλία να μετράει αστέρια περιμένοντας να βρει το δικό της -το πιο φωτεινό.
Και μένει μόνη στην πόλη που λάτρεψε να μετράει αστέρια στον αυγουστιάτικο ουρανό.
Γύρισαν από τη δεξίωση και έτρεξε κατευθείαν στο δωμάτιο να ξεντυθεί. "Αμάν πια με τα στενά ρούχα και τα παπούτσια." Κάθε φορά το ίδιο έλεγε. Γιατί να μη διαλέξει κάτι πιο άνετο. Επειδή έπρεπε να είναι κομψή. Ο,τι και αν της κόστιζε αυτό. Έπρεπε να σταθεί στο ύψος της σαν "γυναίκα του άντρα της". Βαρύς ρόλος. Βαρύς και ανούσιος. Κάθε φορά. Πιο όμορφη από όλες. Το ψεύτικο χαμόγελο εφάρμοσε τέλεια στο πρόσωπό της που έλαμπε λόγω πρόσθετων καλλυντικών. Όλα πάνω της στην τρίχα. Ήταν πανέμορφη για όλους, εκτός από αυτόν. Όχι ότι δεν την έβρισκε όμορφη αλλά ποτέ δεν έδινε αρκετή σημασία σε εκείνη. Γιατί δεν τον ένοιαζε αν αυτός θα ενέκρινε την εμφάνισή της, αλλά οι υπόλοιποι.
Άνοιξε τα μάτια της στις 3.30 τα χαράματα. Νόμιζε ότι είχε ξημερώσει. Κοίταξε το ρολόι και απογοητεύτηκε. Ήξερε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ξανακοιμηθεί. Κατέβηκε την ξύλινη σκάλα και βρέθηκε στο μεγάλης πολυτελείας σαλόνι τους. Άνοιξε την μπαλκονόπορτα και βγήκε έξω. Το φως του φεγγαριού καθρεφτιζόταν τόσο όμορφα στην πισίνα. Θα ήθελε τόσο πολύ να πάει να ξαπλώσει πάνω στο γκαζόν. Αλλά ήξερε πως αυτό δεν επιτρεπόταν. Ο κανόνας ήταν σαφής. Κανόνες. Παντού κανόνες. Δεν έπρεπε να ξαπλώσει στο γκαζόν δεν έπρεπε να βουτήξει όποτε της κατέβει με τα ρούχα στην πισίνα, δεν έπρεπε να βάλει άνετα παπούτσια στην εκδήλωση, δεν έπρεπε να είναι 4 η ώρα στην αυλή, δεν έπρεπε να μετρήσει τα αστέρια. Κι όμως είχε τόσο όμορφο ουρανό.. Δεν έπρεπε να κάνει πράγματα τα οποία θα συνέθεταν την ιδανική ζωή για εκείνη. Αποφάσεις αυθόρμητες, κανόνες στα σκουπίδια.
- Τι κάνεις τέτοια ώρα έξω μόνη σου; Τρελάθηκες; Έλα μέσα μη σε δουν και σε περάσουν για τρελή, είπε και ανέβηκε πάνω να συνεχίσει τον ύπνο του.
Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να πάρει τίποτα μαζί της, άνοιξε την πόρτα και έφυγε. Άφησε τον άντρα της να συνεχίσει τον ύπνο του, να ξυπνήσει το πρωί, να πάει στη δουλειά και να απολαύσει τη σιχαμερή του ρουτίνα που τόσο του ταίριαζε και τον ικανοποιούσε.
Πήγε στην πόλη της. Σε 4 ώρες είχε φτάσει. Περπατούσε ανάμεσα στον κόσμο χαμογελώντας. Έκανε ο,τι της ερχόταν στο κεφάλι το οποίο ήταν ικανό να σπάσει κάποιο κανόνα. Οι άνθρωποι σίγουρα την περνούσαν για τρελή αλλά ήταν ευτυχισμένη. Το βράδυ έφτασε και τη βρήκε στην παραλία να μετράει αστέρια περιμένοντας να βρει το δικό της -το πιο φωτεινό.
Και μένει μόνη στην πόλη που λάτρεψε να μετράει αστέρια στον αυγουστιάτικο ουρανό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου