ατέλειες παντού

Είναι κάπως τρομακτικό αυτό που μεγαλώνουμε. Όχι, δεν εννοώ που γινόμαστε από 10, 16. Εννοώ ότι το μυαλό μας αρχίζει και παίρνει άλλες στροφές, αλλιώτικες. Συνειδητοποιούμε ότι "hello, αυτός ο κόσμος γύρω μας είναι γεμάτος ατέλειες".Ίσως μια από αυτές να είμαστε και εμείς οι ίδιοι. Κι έρχεται και μια ωραία πρωία που μας πέφτει το πρώτο χαστούκι, και βρισκόμαστε σε ένα απίστευτο σοκ τρόμου και πόνου. Ο πόνος του πρώτου χαστουκιού φεύγει, ο τρόμος μετριάζεται. Τα χαστούκια αρχίζουν και γίνονται μέρος της ζωής μας. Κι εμείς πάντα εκεί, παλεύουμε και προκαλούμε για ένα ακόμα χαστούκι. Κάτι ο εγωισμός, κάτι ότι μας αρέσει να εισπράττουμε και να δίνουμε αγάπη, κάτι που το θάρρος ακόμα μας περισσεύει, είμαστε εκεί και πλησιάζουμε απειλητικά το χέρι που μας χαστουκίζει. Αυτό το χέρι...

Και όπως μεγαλώνουμε, λοιπόν, και τρώμε τα ωραία μας τα χαστούκια αρχίζουμε και χάνουμε λίγο από το θάρρος μας, χάνουμε λίγο την εμπιστοσύνη μας στους ανθρώπους -αυτή την περιβόητη- αλλά το απόθεμα της αγάπης μέσα μας όλο και μεγαλώνει, μεγαλώνει, μεγαλώνει. Μέχρι που βρίσκουμε αυτό το άτομο που του αδειάζουμε όλο το απόθεμα. Προφανώς και πνίγεται, με αποτέλεσμα; Άλλο ένα χαστούκι!

Το απόθεμα της αγάπης που έχουμε να δώσουμε ποτέ δε στερεύει και μαζί του δε στερεύουν και τα χαστούκια. Υπάρχει όμως αυτή η μαγική πίστη που έχουμε στη ζωή και πάντα θα παλεύουμε, θα αντέχουμε κάθε χαστούκι, θα αγαπάμε από την αρχή και θα μαθαίνουμε από τα προηγούμενα λάθη. Θα υπάρξουν πολλά, θα ήταν αφύσικο να μην υπάρξουν. Εμείς καθορίζουμε πόσα χαστούκια θα δεχτούμε, πόσο θα τα αφήσουμε να μας επηρεάσουν, πώς και σε ποιους θα μοιράσουμε το απόθεμά μας.

p.s Χαστούκια, φιλιά και αστέρια. Αυτά πρέπει να πέφτουν.