Μάτια παντού, με καθηλώνουν, με ανησυχούν, με μαγεύουν και με υπνωτίζουν. Άλλα με σκοτώνουν και άλλα τα σκοτώνω εγώ. Σε δύο λεπτά θα ξεράσω και σε τρία θα βάλω τα κλάματα γιατί αυτοί οι τέσσερις τοίχοι δε με αντέχουν και δεν τους αντέχω. Και μπορεί να τους αποχωρίζομαι αλλά δε παύω να τους βλέπω περισσότερο από όσο μπορώ και λιγότερο από όσο μπορούν εκείνοι. Τρέχω, τρέχω, τρέχω και όλα τα χαλάω την τελευταία στιγμή, όπως πάντα. Θα κοιτάξω τα πόδια μου να τα δω που αλλάζουν και θα προσπεράσω την εικόνα του αίματος στα παπούτσια μου. Αλλάζω, μένω ίδια και πολλά ακόμη ψυχωτικά πράγματα. Η "εύκολα προσαρμοζόμενη" σταμάτησε να επεξεργάζεται νέα δεδομένα γιατί έρχονται πολλά μαζί και θα αρχίσει να φτύνει μάτια και συμπεριφορές- μια δεν την ξέρετε. Μέχρι και τα τραγούδια Της πια δεν έχουν νόημα- όσο είχαν- και βγάζω άλλα δικά μου χωρίς ομοιοκαταληξία για να καλύψω το κενό. "Προσδεθείτε. Σε 34.545.764 λεπτά φτάνουμε στον προορισμό μας. Μη βγάλετε τα γυαλιά σας και μην κοιτάτε το χαώδες γκρι πράγμα έξω από τον παράθυρο. Μην ξεράσετε πουθενά και μην ακουμπήσετε κανέναν. Μη φοβάστε το σκοτάδι, αφού κουνάει την ουρά του είναι φιλικό. Αν σας δαγκώσει το χέρι μείνετε ακίνητοι. Μην αναπνέετε μέχρι να επιβεβαιώσουμε ότι είστε όλοι ίδιοι. Σε 52 τέταρτα θα κάνουμε στάση σε ένα σύννεφο. Θα διαρκέσει όσο μια αστραπή. Έχετε 4 δευτερόλεπτα να κατεβείτε όσοι αλλάξατε γνώμη. 4, 3, 2, 1. Πάλι εσύ έμεινες; Δε βάζεις μυαλό τελικά. Άντε μπορείς να καπνίσεις, αλλά μη τριγυρνάς στο μυαλό κανενός μετά τις 10. Μην τρως, πίνε νερό με ζάχαρη και αλάτι για να αναπληρώσεις τους ηλεκτρολύτες. Καλό ταξίδι, μη σώσεις και επιβιώσεις. Καληνύχτα, όνειρα γλυκά σαν τη ζάχαρη στο νερό σου."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου