Απρόσμενα τριήμερα, λιώσιμο στο κτελ, ζέστες, κιθάρες και τραγούδια γνώριμα, ρακέτες με τις ώρες, ξαφνικές βουτιές στη θάλασσα τα χαράματα, ύπνος στο καναπέ, ξαπλώστρες, καφέδες, λάδια με προστασία, φωτογραφίες τρελές, ποτά σε μπουκάλια, ποτά σε ποτήρια, σφηνάκια, εξηγήσεις σκόρπιες εδώ και κει, καστράκι και ταξί και βόλτες στην πόλη μέχρι το πρωί, ελευθερία.
Άδεια Αθήνα, παρέες με άτομα απρόσμενα που αποδείχθηκαν ακριβώς αυτό που έπρεπε, ίντερνετ, φεισμπουκ λιώσιμο, αιρ κοντισιον, βιβλία που δεν έμαθα ποτέ το τέλος τους, ηρεμία.
Επίσημες διακοπές, μπάνια κάθε μέρα, χαμομήλι στα μαλλιά, φαΐ-πολύ φαΐ, μπύρες, πορτοκαλάδες, καφέδες με εβαπορέ, αποχή από το φεισμπουκ, γυμναστική, μπασκέτες, καρφώματα, μελωδία και δίεση όλη μέρα, ξαφνικές αποφάσεις για βόλτα στη θάλασσα, ατέλειωτες διαδρομές με το αμάξι-μέχρι το πρωί, μηνύματα που δεν περιμένεις από ανθρώπους που τους νομίζεις "ξένους" πια, αν και τους ξέρεις καλά, δάκρυα χαράς και συγκίνησης, ιστορίες από παλιά, κοιτάγματα στα μάτια, σιγουριά.
Μπορεί να μη το έζησα μέχρι το τελευταίο ηλιοβασίλεμα, αλλά το χόρτασα αρκετά. Πήρα αυτά που χρειαζόμουν. Τώρα η ελευθερία, η ηρεμία και η σιγουριά μάλλον θα χαθούν, ή ίσως δε θα υπάρχουν συχνά. Τώρα η απόφαση να τρέξω με πλησιάζει απειλητικά και μένει μόνο ένα νεύμα του κεφαλιού, μια κουβέντα, για να παρθεί. Για να δούμε..
"Κλείνω τα μάτια και η θάλασσα είναι άδεια, τα καλοκαίρια μόνο ήξερα να ζω. Τόσα φιλιά, τόσα νησιά, τόσα καράβια, πού είναι τώρα που τα θέλω να πιαστώ;"
Άδεια Αθήνα, παρέες με άτομα απρόσμενα που αποδείχθηκαν ακριβώς αυτό που έπρεπε, ίντερνετ, φεισμπουκ λιώσιμο, αιρ κοντισιον, βιβλία που δεν έμαθα ποτέ το τέλος τους, ηρεμία.
Επίσημες διακοπές, μπάνια κάθε μέρα, χαμομήλι στα μαλλιά, φαΐ-πολύ φαΐ, μπύρες, πορτοκαλάδες, καφέδες με εβαπορέ, αποχή από το φεισμπουκ, γυμναστική, μπασκέτες, καρφώματα, μελωδία και δίεση όλη μέρα, ξαφνικές αποφάσεις για βόλτα στη θάλασσα, ατέλειωτες διαδρομές με το αμάξι-μέχρι το πρωί, μηνύματα που δεν περιμένεις από ανθρώπους που τους νομίζεις "ξένους" πια, αν και τους ξέρεις καλά, δάκρυα χαράς και συγκίνησης, ιστορίες από παλιά, κοιτάγματα στα μάτια, σιγουριά.
Μπορεί να μη το έζησα μέχρι το τελευταίο ηλιοβασίλεμα, αλλά το χόρτασα αρκετά. Πήρα αυτά που χρειαζόμουν. Τώρα η ελευθερία, η ηρεμία και η σιγουριά μάλλον θα χαθούν, ή ίσως δε θα υπάρχουν συχνά. Τώρα η απόφαση να τρέξω με πλησιάζει απειλητικά και μένει μόνο ένα νεύμα του κεφαλιού, μια κουβέντα, για να παρθεί. Για να δούμε..
"Κλείνω τα μάτια και η θάλασσα είναι άδεια, τα καλοκαίρια μόνο ήξερα να ζω. Τόσα φιλιά, τόσα νησιά, τόσα καράβια, πού είναι τώρα που τα θέλω να πιαστώ;"
Αύριο θα πάω να βάλω κάρτα και θα σε ξυπνήσω πρωί πρωί*.
ΑπάντησηΔιαγραφή*Δηλαδή κατά το μεσημέρι.
Μην τρελαινόμαστε μες το καλοκαίρι.
Αύριο πρωί πρωί κατά το μεσημέρι έχω προπόνηση.
ΔιαγραφήΘα σου στείλω μνμ όταν μπορέσω <3