Έχω σκιστεί σε πολλά μικρά κομμάτια από τα οποία λείπει η έμπνευση - από όλα. Βασικό. Γιαυτό λοιπόν αν το αποτέλεσμα αυτής της ανάρτησης δεν είναι ικανοποιητικό, ρίξτε τα σε ένα από αυτά. Ας παρεξηγηθούν. Σάμπως δε θα μου ξαναμιλήσουν; Με χρειάζονται.
Τα πολλά μικρά κομμάτια από τα οποία αποτελούμαι δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Το ένα κομμάτι μου έλεγε προχθές: "Δεν γίνεται να αφήνεις τις ανασφάλειες σου να σε καθηλώνουν με κάποια άτομα μια ολόκληρη ζωή. Έχεις κάποια πράγματα να ζήσεις, έχεις στόχους να εκπληρώσεις, έχεις υποσχέσεις να χαλάσεις και να φτιάξεις καινούργιες που θα βάζεις εσύ τους όρους. Τι δουλειά έχεις εδώ μ' αυτούς;" Ένα άλλο κομμάτι μου έλεγε: "Συνήθεια είναι όλα σου λέω. Πίστεψέ με. Θα το επεξεγραστείς μια, θα το επεξεργαστείς δύο την τρίτη θα πεις "δε γαμιέται" και θα το αφήσεις απλά να συμβαίνει. Δε θα δώσεις καν σημασία γιατί δε θα σε ενδιαφέρει. Θα έχεις πολύ καλύτερα πράγματα να κάνεις. Μέχρι τότε όμως, μικρή, κοίτα να συμμορφωθείς και να βάλεις τη μάσκα που έχει ξεμείνει στο ντουλάπι από την τελευταία φορά." Ένα τρίτο ακούει και μου λέει: " Μην είσαι χαζή, έχεις τόσα πράγματα να κοιτάξεις. Έχεις να φτιάξεις το μέλλον σου, έχεις να μορφωθείς, έχεις να τα δώσεις όλα σε μια ομάδα, έχεις οργανώσεις την παραμικρή λεπτομέρεια, έχεις να γίνεις "κάτι" γιατί το "τίποτα" μόνο να πνίξει νοιάζεται." Κάποια στιγμή άρχισαν να μιλάνε όλα μαζί και το μόνο που καταλάβαινα ήταν σκόρπιες λέξεις εδώ και εκεί:
"φιλία, μαθήματα, εξετάσεις, μάσκα, συνήθεια, άμυνα, ευάλωτη, όνειρο, mood, εμπιστοσύνη, φροντιστήριο, συναισθήματα, ζωή, τηρήσεις, αμελείς, βροχές, οικογένεια, Εν λευκώ, δοκίμασε, προσπάθησε, φωτογραφία, τεχνολογική, καθρέφτες, κάγκελα, γυμνάσιο, ξέχνα, συγκεντρώσου, μη χαλαρώνεις, μείνε, κορυφή, διάνυσμα, σιγά, μπα, δε νομίζω, νεύρα, αναποφάσιστη, ικανή, σταμάτα, ξεκίνα, Οκτώβρης, εξηγήσεις, χάνω, πρωτάθλημα, πιο δυνατά, δυναμική, εξωστρεφής, ηλίθια."
Το μυαλό μου έσκασε και τα μικρότερα κομμάτια άρχισαν και αυτά να μου δίνουν συμβουλές.
Δεν άντεξα, δε θα αντέξω.
ΣΤΟΠ ΓΙΑ ΛΊΓΟ.
Τα πολλά μικρά κομμάτια από τα οποία αποτελούμαι δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Το ένα κομμάτι μου έλεγε προχθές: "Δεν γίνεται να αφήνεις τις ανασφάλειες σου να σε καθηλώνουν με κάποια άτομα μια ολόκληρη ζωή. Έχεις κάποια πράγματα να ζήσεις, έχεις στόχους να εκπληρώσεις, έχεις υποσχέσεις να χαλάσεις και να φτιάξεις καινούργιες που θα βάζεις εσύ τους όρους. Τι δουλειά έχεις εδώ μ' αυτούς;" Ένα άλλο κομμάτι μου έλεγε: "Συνήθεια είναι όλα σου λέω. Πίστεψέ με. Θα το επεξεγραστείς μια, θα το επεξεργαστείς δύο την τρίτη θα πεις "δε γαμιέται" και θα το αφήσεις απλά να συμβαίνει. Δε θα δώσεις καν σημασία γιατί δε θα σε ενδιαφέρει. Θα έχεις πολύ καλύτερα πράγματα να κάνεις. Μέχρι τότε όμως, μικρή, κοίτα να συμμορφωθείς και να βάλεις τη μάσκα που έχει ξεμείνει στο ντουλάπι από την τελευταία φορά." Ένα τρίτο ακούει και μου λέει: " Μην είσαι χαζή, έχεις τόσα πράγματα να κοιτάξεις. Έχεις να φτιάξεις το μέλλον σου, έχεις να μορφωθείς, έχεις να τα δώσεις όλα σε μια ομάδα, έχεις οργανώσεις την παραμικρή λεπτομέρεια, έχεις να γίνεις "κάτι" γιατί το "τίποτα" μόνο να πνίξει νοιάζεται." Κάποια στιγμή άρχισαν να μιλάνε όλα μαζί και το μόνο που καταλάβαινα ήταν σκόρπιες λέξεις εδώ και εκεί:
"φιλία, μαθήματα, εξετάσεις, μάσκα, συνήθεια, άμυνα, ευάλωτη, όνειρο, mood, εμπιστοσύνη, φροντιστήριο, συναισθήματα, ζωή, τηρήσεις, αμελείς, βροχές, οικογένεια, Εν λευκώ, δοκίμασε, προσπάθησε, φωτογραφία, τεχνολογική, καθρέφτες, κάγκελα, γυμνάσιο, ξέχνα, συγκεντρώσου, μη χαλαρώνεις, μείνε, κορυφή, διάνυσμα, σιγά, μπα, δε νομίζω, νεύρα, αναποφάσιστη, ικανή, σταμάτα, ξεκίνα, Οκτώβρης, εξηγήσεις, χάνω, πρωτάθλημα, πιο δυνατά, δυναμική, εξωστρεφής, ηλίθια."
Το μυαλό μου έσκασε και τα μικρότερα κομμάτια άρχισαν και αυτά να μου δίνουν συμβουλές.
Δεν άντεξα, δε θα αντέξω.
ΣΤΟΠ ΓΙΑ ΛΊΓΟ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου