Αναπόφευκτα... εσύ

Ε, ναι λοιπόν, είμαι από εκείνα τα άτομα που προτιμούν να μένουν στάσιμα στην ασφάλεια και στη σιγουριά, παρά να εξελίσσονται και να ζουν μια ζωή μέσα στο άγχος. Είμαι από εκείνα τα άτομα που δεν θα πιστέψω ποτέ στον εαυτό μου και όχι, δεν θα σε ακούσω που μου λες ότι αξίζω κάτι καλύτερο. Δεν θα σε προσέξω αν δεν έχεις κάτι σημαντικό να μου πεις ή αν το περιεχόμενο αυτών που λες δεν με ενδιαφέρει. Είμαι από εκείνα τα άτομα που θα προβληματιστώ και θα μπερδευτώ όσο δεν πάει, και κάθε μέρα, κάθε στιγμή, θα σκέφτομαι τις πτυχές που έχει ο χαρακτήρας σου. Θα προσπαθώ να μαντέψω τι σκέφτεσαι σε κάθε φάση της ζωής σου. Θα σε ακούω προσεκτικά, όχι για να καταλάβω τι λες, αλλά για να προσέξω εξονυχιστικά κάθε έκφραση σου. Γιατί το μίσος των άλλων σε μένα χτυπάει σαν καμπανάκι για να σε μάθω όσο καλύτερα μπορώ. Και όχι, δεν θα μου αλλάξεις το μυαλό, δεν θα μπεις μέσα σ' αυτό. Και στο κάτω κάτω είμαι από εκείνα τα άτομα που δεν ξέρουν τι θέλουν. Δεν ξέρουν αν θέλουν να τρέξουν 100% μέχρι τη σέντρα ή να γυρίσουν πίσω βήματα. Δεν ξέρουν αν θέλουν να τελειώσουν τη φάση με lay up στο καλάθι ή να δώσουν την τέλεια assist. Δεν ξέρουν αν θέλουν να δώσουν στο τέλος το χέρι στον αντίπαλο ή να τρέξουν εκνευρισμένοι στα αποδυτήρια. Εγώ λοιπόν εκνευρίζομαι που δεν μπορώ να εκνευριστώ αρκετά μαζί σου, όσο θα' πρεπε. Όσο κάνουν οι άλλοι. Και μπορεί αυτή η ανάρτηση να μην ξεκίνησε για σένα, αλλά σε κάθε φάση της ζωής μου το μυαλό μου πάντα γυρνάει σε ένα άτομο. Και δεν ξέρω αν χαίρομαι που προς το παρόν αυτό το άτομο είσαι εσύ.