loading... loading... loading... καιρό τώρα.
Όλα μια αναμονή.
Αναμονή στο μετρό, στις ουρές, στις ματιές, στα λόγια, στις υποσχέσεις, στα βλέμματα καλοσύνης, αδιαφορίας, στους φίλους που ποτέ δεν έρχονται, στον άνθρωπο που τον χρειάζεσαι κι ας μη τον ξέρεις, στα ξεσπάσματα, στα τηλέφωνα, στα μηνύματα, στις συναντήσεις, στα όνειρα, στους κρύους διαδρόμους, στα καλύτερα που έρχονται, στο γνωστό παγκάκι. Μια συνεχής αναμονή που το τέλος δεν διακρίνεται στον ορίζοντα. Πώς λοιπόν θα βρείς κίνητρο να συνεχίσεις να περιμένεις αν δεν βλέπεις καν το τέλος; Θα' πρεπε η ζωή μας να είναι μια αναμονή για "κάτι καλύτερο"; Εννοείται πως όλοι περιμένουμε μια εξέλιξη.. αλλά είναι δυνατόν να ζούμε "περιμένοντας"; Μαρτύριο...
Κάπου διάβασα τη φράση: "Όλοι είμαστε κάπου εκεί έξω και περιμένουμε να συμβούμε."
Αυτό είναι. Περιμένουμε. Αντί να βγούμε να μας ψάξουμε, απλά περιμένουμε να συμβούμε. Δεν υπάρχει αύριο. Το αύριο γίνεται τόσο γρήγορα σήμερα που δεν το θεωρούμε πια έννοια. "Θα το κάνω αύριο", "αύριο θα είναι καλύτερα", "αύριο θα το σκεφτώ", "θα αποφασίσω αύριο".
Πόσα "αύριο" τα πέρασες για "σήμερα" και τα θυσίασες στο "χθες";
Όλα μια αναμονή.
Αναμονή στο μετρό, στις ουρές, στις ματιές, στα λόγια, στις υποσχέσεις, στα βλέμματα καλοσύνης, αδιαφορίας, στους φίλους που ποτέ δεν έρχονται, στον άνθρωπο που τον χρειάζεσαι κι ας μη τον ξέρεις, στα ξεσπάσματα, στα τηλέφωνα, στα μηνύματα, στις συναντήσεις, στα όνειρα, στους κρύους διαδρόμους, στα καλύτερα που έρχονται, στο γνωστό παγκάκι. Μια συνεχής αναμονή που το τέλος δεν διακρίνεται στον ορίζοντα. Πώς λοιπόν θα βρείς κίνητρο να συνεχίσεις να περιμένεις αν δεν βλέπεις καν το τέλος; Θα' πρεπε η ζωή μας να είναι μια αναμονή για "κάτι καλύτερο"; Εννοείται πως όλοι περιμένουμε μια εξέλιξη.. αλλά είναι δυνατόν να ζούμε "περιμένοντας"; Μαρτύριο...
Κάπου διάβασα τη φράση: "Όλοι είμαστε κάπου εκεί έξω και περιμένουμε να συμβούμε."
Αυτό είναι. Περιμένουμε. Αντί να βγούμε να μας ψάξουμε, απλά περιμένουμε να συμβούμε. Δεν υπάρχει αύριο. Το αύριο γίνεται τόσο γρήγορα σήμερα που δεν το θεωρούμε πια έννοια. "Θα το κάνω αύριο", "αύριο θα είναι καλύτερα", "αύριο θα το σκεφτώ", "θα αποφασίσω αύριο".
Πόσα "αύριο" τα πέρασες για "σήμερα" και τα θυσίασες στο "χθες";
Δώσαμε παράταση σε τόσα πράγμα που ξεχάσαμε ότι "το σήμερα είναι το αύριο του χθες". Αφήσαμε τόσα γέλια, τόσες στιγμές, τόσα αισθήματα να περιμένουν. Επειδή το σήμερα "δεν χωράει άλλα" ενώ στο αύριο θα τα στριμώξουμε. Περιμένουμε πως ξαφνικά η ζωή μας θα γίνει καλύτερη όταν εμείς η ίδια την βάζουμε στην ουρά αναμονής για ένα εισιτήριο ευτυχίας. Κι όμως μπορεί και να τρομάζαμε αν γυρνούσαμε πίσω κι αντικρίζαμε πόσες ευτυχίες χάθηκαν για να αποκτήσουμε την τελική ικανοποίηση των θέλω μας που ονομάζουμε ευτυχία!
ΑπάντησηΔιαγραφή