ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

Ηθελα πολυ να γραψω, σκεφτομουν το περιεχομενο της αναρτησης και στον δρομο. Χωρις τονους. Δεν θελω να ειναι επισημο. Δεν θα μου βγουν αυτα που θελω και το ξερω. Μια προσπαθεια ποτε δεν εβλαψε κανεναν.

ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ. Ακουω τη Μποφιλιου να λεει "Αυτο ειμαι, ο,τι κι αν κανω. Οσο αλλαζω χρονο χανω, ειμαι αυτο, για τοσο παω." Και ταυτιζομαι, θελοντας και μη. ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ. Αν αποτυχει πεθαινω μεσα μου αλλα συνεχιζω, ετσι, για τα ματια του κοσμου. ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ. Ξαναπεθαινω, ποσους θανατους να αντεξει ενας ανθρωπος; Ξανασυνεχιζω, αυτη τη φορα για μενα. Οι προσπαθειες στερευουν και σιγα σιγα μου ερχεται η σκεψη του "τι κανω εγω εδω; που παω;" Τι να κανω... ανθρωπινα ειναι αυτα. Δεν θα μιλησω συγκεκριμενα, και ελπιζω κανεις να μη με καταλαβει. Ελπιζω μονο καποιοι να με νιωσουν, να πουν "οπ, αυτο κατι μου θυμιζει, το' χω νιωσει κι εγω." Ας χρησιμοποιησουν κι αλλοι τα λογια μου. Ενιωσα "καλα" οταν εγινε. ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΚΟΜΑ. Εχει τελειωσει το κουραγιο και ζηταω να αποσυρθω, αν δεν εχω ηδη αποσυρθει. Για ποσο θα αποσυρομαι; Για ποσο δεν θα κοιταω το φοβο στα ματια; Για ποσο δεν θα μπορω να καταλαβω την αξια μου; Οση κι αν ειναι. Για ποσο θα πηγαινουν στο βροντο λογια που θα ηθελα να εφαρμοσω; Για ποσο θα στριμωχνομαι στο "μεχρι εκει παω"; Για ποσο δεν θα παιρνω επιτελους την αποφαση; Για ποσο θα αντεχω να αντεχω; Για ποσο δεν θα μπορω να κοντρολαρω την λογικη; Για ποσο η υπερβολη μου θα γινεται μαχαιρι στην καθημερινοτητα μου, και για ποσο το ανυπαρκτο θαρρος μου θα σταματαει τα πιο ομορφα μου ονειρα; Τελικα ισως θα ηθελα να εχω και το δικο σου θρασος. Απο την πληρη ηττοπαθεια, το θρασσος ειναι καλυτερο, μπορει να σε παει "καπου".

Με τρομαζει λιγο ο εαυτος μου. Συνειδητοποιω οτι καταλαβαινω αυτο που νιωθω και την αλλη στιγμη λεω "τι γινεται εκει μεσα;". Παω μεχρι το περιπτερο αργα το βραδυ και αδειαζω σε καποιον ολες τι σκεψεις μου. Αν ηταν αλλος, δεν θα καταλαβαινε τα μισολογα που ελεγα. Αλλα δεν ειναι "καποιος", ευτυχως. Δεν ξερω τι εχω αναγκη και πανω απο ολα δεν ξερω αν αυτο που εχω αναγκη μπορει να υλοποιηθει. Μπορει ηδη να το εχω. Καθε μερα. Καθε ωρα. Μπορει να θελω κι αλλα. Μπορει να ημουν ευχαριστημενη με λιγοτερα απ' οσα ειχα. Ναι, το ξερω "εισαι μπερδεμενη". Εχω πληρη επιγνωση. Ωρες ωρες νομιζω οτι τα' χω λυσει ολα, κι αλλες πιστευω πως ο κομπος θελει κοψιμο, δεν λυνεται. Ειναι πολλα πολλα πολλα μικρα πραγματα. Ασημαντα, σημαντικα, αδικαιολογητα.

Σου ειπα οτι δεν περιμενω να με καταλαβει κανεις και δεν το θελω. Ειπα πολλα. Αναφερομαι σε ολη τη φαση της ζωης μου. Στην καθε λεπτομερεια. Καθε προταση για αλλο γεγονος, για αλλο συναισθημα. Αυτος ειναι ο σκοπος. Να τα αραδειαζω εδω ακαταλαβιστικα, μπας και τα διαχωρισω και βγαλω ακρη. Και στο κατω κατω ξερεις κατι; Αυριο καλα θα ειμαι...