Οπτικές γωνίες.

Τελικά παίζει ρόλο η οπτική γωνία του πράγματος. Επιβεβαιώνεται καθημερινά. Ίσως βέβαια να πρέπει και να αλλάξω. Να ακούσω τις έμπιστες γνώμες; Να μην ακούσω κανέναν; Να προσπαθήσω να τα απλοποιήσω όλα, όπως στα μαθηματικά; Μα εγώ τα μισώ τα μαθηματικά. Τη λογική, τα μαθηματικά και τα τέλη. Αυτά μισώ. Μα κάθε τέλος κρύβει μια καινούργια αρχή. Και αυτή τη μισώ. Εκτός κι αν βγει σε καλό. Τότε σε κάνει να νοσταλγείς λιγότερο το τέλος. Πάλι καλά που έχω την αρχή μου λοιπόν..

Κάθε φορά αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει ένας κύβος και αμέσως μετά συνειδητοποιώ ότι εμφανίζονται τρεις τοίχοι. Το πρόβλημά μου είναι ότι δεν ξέρω σε ποιο από τα δύο να συγκεντρωθώ. Η εναλλαγή της εικόνας με κουράζει. Με πολλή σκέψη κατέληξα στο συμπέρασμα ότι μπορεί να υπάρχουν και τρεις ρόμβοι, απλοί, που δεν χρησιμεύουν σε τίποτα. Πόσες ακόμα οπτικές γωνίες να υπάρχουν; Πόσο ταυτίζεται με τη ζωή μου/σου αυτός ο πίνακας;

Υπομένω και επιμένω. Νιώθω τυχερή με την αρχή μου, προσπαθώ να σπρώξω τις αναμνήσεις προς το πίσω μέρος το εγκεφάλου μου. Κι αν δεν πιάσει; Ούτε η πρώτη φορά θα είναι, ούτε η τελευταία. Θα κάνω αυτό που ξέρω να κάνω (σχεδόν) καλά. Ένα απλό screen...