Λένε ότι η κούραση του αγώνα βγαίνει μετά από το μπάνιο. Ισχύει. Είμαι κομμάτια. Οι παλμοί μου δεν έχουν πέσει. Πονάω παντού. Το ευχαριστήθηκα όσο δεν πάει. Νιώθω μια δυσνόητη ανακούφιση και μια ανεξήγητη "χαρά".
Ήταν κρίμα. Ας το παραδεχτούμε. Πώς γίνεται όμως όλα να έγιναν ΤΟΣΟ σωστά; Όλα έγιναν έτσι όπως θα έπρεπε. Μόνο ένα βασικό λάθος. Ο χρόνος. Λίγο πιο νωρίς. Πάντα κάτι θα χαλάει επειδή έπρεπε να γίνει "λίγο πιο νωρίς". Μερικά λεπτά. Λίγα χειροκροτήματα νωρίτερα. Όταν αργείς να πιστέψεις στον εαυτό σου και στην κρυμμένη σου δύναμη πάντα κάτι χαλάει. Τη δύναμη την έχουμε. Χρόνο έχουμε. Μένει η προσπάθεια. Η διαίσθησή μου μου λέει ότι δεν θα απογοητευτούμε.
Βγάζω και κάποια συμπεράσματα σιγά σιγά, όσο διανύουμε αυτό το "διάστημα". Καταλήγω κάπου, το επεξεργάζομαι, το σκέφτομαι, το δουλεύω μέσα μου και τελικά απλά το ανακοινώνω και επίσημα στον εαυτό μου. Κάποιες φορές ανακουφίζομαι, κάποιες όχι. Προς το παρόν, ναι. Γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι "ουδείς αναντικατάστατος". Και ο χρόνος τρέχει και δεν τον φτάνω και το τέλος έρχεται, αλλά έχουμε δρόμο. Έτσι κι αλλιώς "Τι είναι ο δρόμος και πως τον οδηγείς; Τον μετράς σ' ό,τι είναι πίσω ή σ' αυτά που είναι να δεις;" Αν τα δεις ποτέ. Αν μπορέσεις. Πάντα το ίδιο... Θα το ζήσω. Έτσι για το γαμώτο.
"Είναι ξαφνικά που νιώθεις τη χαρά μικρού παιδιού!"
http://www.youtube.com/watch?v=DJ0QvvN3vDU
Ήταν κρίμα. Ας το παραδεχτούμε. Πώς γίνεται όμως όλα να έγιναν ΤΟΣΟ σωστά; Όλα έγιναν έτσι όπως θα έπρεπε. Μόνο ένα βασικό λάθος. Ο χρόνος. Λίγο πιο νωρίς. Πάντα κάτι θα χαλάει επειδή έπρεπε να γίνει "λίγο πιο νωρίς". Μερικά λεπτά. Λίγα χειροκροτήματα νωρίτερα. Όταν αργείς να πιστέψεις στον εαυτό σου και στην κρυμμένη σου δύναμη πάντα κάτι χαλάει. Τη δύναμη την έχουμε. Χρόνο έχουμε. Μένει η προσπάθεια. Η διαίσθησή μου μου λέει ότι δεν θα απογοητευτούμε.
Βγάζω και κάποια συμπεράσματα σιγά σιγά, όσο διανύουμε αυτό το "διάστημα". Καταλήγω κάπου, το επεξεργάζομαι, το σκέφτομαι, το δουλεύω μέσα μου και τελικά απλά το ανακοινώνω και επίσημα στον εαυτό μου. Κάποιες φορές ανακουφίζομαι, κάποιες όχι. Προς το παρόν, ναι. Γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι "ουδείς αναντικατάστατος". Και ο χρόνος τρέχει και δεν τον φτάνω και το τέλος έρχεται, αλλά έχουμε δρόμο. Έτσι κι αλλιώς "Τι είναι ο δρόμος και πως τον οδηγείς; Τον μετράς σ' ό,τι είναι πίσω ή σ' αυτά που είναι να δεις;" Αν τα δεις ποτέ. Αν μπορέσεις. Πάντα το ίδιο... Θα το ζήσω. Έτσι για το γαμώτο.
"Είναι ξαφνικά που νιώθεις τη χαρά μικρού παιδιού!"
http://www.youtube.com/watch?v=DJ0QvvN3vDU
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου