Έφτασα στον Ιανό σχεδόν αργοπορημένα. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Η "μέρα σου" για διάφορους λόγους ένιωθα πως είναι και δική μου. Η περηφάνια ήταν ανεξήγητη. Πώς όμως να μην είσαι περήφανος για έναν δικό σου άνθρωπο που καταφέρνει κάτι τόσο σπουδαίο; Αγόρασα το βιβλίο στην είσοδο και άρχισα να το ξεφυλλίζω. Ήταν εκεί. Όλα τα κείμενα που κατά καιρούς είχα διαβάσει και άλλα που αγνοούσα την παρουσία τους. Το όνομα σου στο εξώφυλλο με έκανε να χαμογελάσω.
Υπήρχε πολύς κόσμος. Ο καθένας ήταν εκεί για δικούς του λόγους. Κάποιος για να στηρίξει τον φίλο του στο νέο του ξεκίνημα, άλλος για να δει και να ακούσει αυτό το "παιδί θαύμα", ή όπως μ' αρέσει καλύτερα, αυτό το θαυμάσιο παιδί. Ανυπομονούσα να σε δω. Βγήκες να καλωσορίσεις τους καλεσμένους σου. Είχες ένα χαμόγελο ξεκούραστο - όση πνευματική κούραση και αν υπήρχε. Η χειραψία σου ήταν σοβαρή και συγχρόνως καθόλου επιτηδευμένη. Με το βλέμμα σου ευχαριστούσες τον καθένα που διέθεσε χρόνο για να απολαύσει τη δουλειά σου. Με αγκάλιασες και στην ερώτηση μου για το αν έχεις άγχος απάντησες αρνητικά. Να ξέρεις, με καθησύχασες, γιατί εγώ είχα αρκετό.
Η βραδιά ξεκίνησε και όλοι πήραν τις θέσεις τους. Άκουγα να μιλάνε για σένα με σεβασμό. Άνθρωποι που ήξεραν να χειρίζονται τις λέξεις και το βάρος τους, εξήγησαν καλύτερα από τον καθένα πόσο είχες δουλέψει, τι είχες θυσιάσει για αυτό το αποτέλεσμα και πόσο λαχταρούσες αυτό που συνέβαινε εκείνη τη στιγμή. Ήρθε η σειρά σου να μιλήσεις. Κοιτάζοντας στο χαρτί αυτά που είχες προετοιμάσει, χωρίς να κοιτάς τον κόσμο απέναντι σου, μιλούσες με ειλικρίνεια. Όλοι ένιωθαν ότι τους συστηνόσουν προσωπικά, ότι τους κοιτούσες στα μάτια, όσο κι αν αυτό δεν συνέβαινε. Το χειροκρότημα ήταν ζεστό. Τόσο ζεστό που και οι τελευταίες υπόνοιες αμηχανίας εξαφανίστηκαν. Ήταν όλοι εκεί. Σε θαύμαζαν και το χαμόγελό τους πρόδιδε ενθουσιασμό.
Έφτασε και η σειρά των τραγουδιών. Το πιάνο έκανε την αρχή και οι φωνές των κοριτσιών ηχούσαν στα αυτιά του κοινού τους στίχους σου, τις ανησυχίες σου, και τα συναισθήματά σου. Πήγαιναν όλα... "απλά σωστά".
Το τελευταίο κομμάτι της βραδιάς ήταν σαφώς ο,τι συμβαίνει σε κάθε παρουσίαση βιβλίου. Ο συγγραφέας υπογράφει τα βιβλία των αναγνωστών. Τι συμβαίνει λοιπόν όταν ο συγγραφέας είναι ένας "κοινός" -κατά τα λεγόμενα- 15χρονος μαθητής λυκείου; Συμβαίνει η εκπλήρωση ενός ονείρου. Ήσουν εκεί και έγραφες τις προσωπικές σου ευχές στον καθένα. Σε άτομα γνώριμα, σε άτομα σπουδαία και σημαντικά, σε άτομα που αγαπάς και σε αγαπάνε, σε ξένους που έτυχε να ταυτιστούν με τα κείμενά σου. Περίμενα να φύγει ο κόσμος για έχω χρόνο να σου μιλήσω. Την αφιέρωση θα την κρατήσω για μένα. Θα μου δίνει δύναμη να συνεχίσω να γράφω.
Στην τελική ξέρεις κάτι; Δεν είσαι παιδί θαύμα. Τα παιδιά θαύματα συνήθως χάνονται. Ήρθες για να μείνεις. Ήρθες και τους φώναξες μες τη μούρη "Ε ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΜΕ, ΑΞΙΖΩ". Έδωσες φωνή σ' όλους εκεί έξω που θέλουν να μιλήσουν και δεν έχουν την ικανότητα. Θύμησες σε όλους μας πως όχι, δεν είμαστε αδιανόητα διαφορετικοί, εσείς μας βλέπετε έτσι. Κι όσο συνεχίζεις να κάνεις αυτό που αγαπάς όλο και περισσότεροι θα αναγνωρίζουν την αξία σου. Θα τους παίρνεις απ΄το χέρι και τους οδηγείς σε δρόμους με χρώματα και φως. Η μαυρίλα της εποχής θα εξαφανίζεται. Γιατί δεν μπορούν μας επιβάλλουν τίποτα. Γιατί είμαστε... αδιανόητα φωτεινοί.
Υ.Γ. Ευχαριστώ. Για όλα.
Υπήρχε πολύς κόσμος. Ο καθένας ήταν εκεί για δικούς του λόγους. Κάποιος για να στηρίξει τον φίλο του στο νέο του ξεκίνημα, άλλος για να δει και να ακούσει αυτό το "παιδί θαύμα", ή όπως μ' αρέσει καλύτερα, αυτό το θαυμάσιο παιδί. Ανυπομονούσα να σε δω. Βγήκες να καλωσορίσεις τους καλεσμένους σου. Είχες ένα χαμόγελο ξεκούραστο - όση πνευματική κούραση και αν υπήρχε. Η χειραψία σου ήταν σοβαρή και συγχρόνως καθόλου επιτηδευμένη. Με το βλέμμα σου ευχαριστούσες τον καθένα που διέθεσε χρόνο για να απολαύσει τη δουλειά σου. Με αγκάλιασες και στην ερώτηση μου για το αν έχεις άγχος απάντησες αρνητικά. Να ξέρεις, με καθησύχασες, γιατί εγώ είχα αρκετό.
Η βραδιά ξεκίνησε και όλοι πήραν τις θέσεις τους. Άκουγα να μιλάνε για σένα με σεβασμό. Άνθρωποι που ήξεραν να χειρίζονται τις λέξεις και το βάρος τους, εξήγησαν καλύτερα από τον καθένα πόσο είχες δουλέψει, τι είχες θυσιάσει για αυτό το αποτέλεσμα και πόσο λαχταρούσες αυτό που συνέβαινε εκείνη τη στιγμή. Ήρθε η σειρά σου να μιλήσεις. Κοιτάζοντας στο χαρτί αυτά που είχες προετοιμάσει, χωρίς να κοιτάς τον κόσμο απέναντι σου, μιλούσες με ειλικρίνεια. Όλοι ένιωθαν ότι τους συστηνόσουν προσωπικά, ότι τους κοιτούσες στα μάτια, όσο κι αν αυτό δεν συνέβαινε. Το χειροκρότημα ήταν ζεστό. Τόσο ζεστό που και οι τελευταίες υπόνοιες αμηχανίας εξαφανίστηκαν. Ήταν όλοι εκεί. Σε θαύμαζαν και το χαμόγελό τους πρόδιδε ενθουσιασμό.
Έφτασε και η σειρά των τραγουδιών. Το πιάνο έκανε την αρχή και οι φωνές των κοριτσιών ηχούσαν στα αυτιά του κοινού τους στίχους σου, τις ανησυχίες σου, και τα συναισθήματά σου. Πήγαιναν όλα... "απλά σωστά".
Το τελευταίο κομμάτι της βραδιάς ήταν σαφώς ο,τι συμβαίνει σε κάθε παρουσίαση βιβλίου. Ο συγγραφέας υπογράφει τα βιβλία των αναγνωστών. Τι συμβαίνει λοιπόν όταν ο συγγραφέας είναι ένας "κοινός" -κατά τα λεγόμενα- 15χρονος μαθητής λυκείου; Συμβαίνει η εκπλήρωση ενός ονείρου. Ήσουν εκεί και έγραφες τις προσωπικές σου ευχές στον καθένα. Σε άτομα γνώριμα, σε άτομα σπουδαία και σημαντικά, σε άτομα που αγαπάς και σε αγαπάνε, σε ξένους που έτυχε να ταυτιστούν με τα κείμενά σου. Περίμενα να φύγει ο κόσμος για έχω χρόνο να σου μιλήσω. Την αφιέρωση θα την κρατήσω για μένα. Θα μου δίνει δύναμη να συνεχίσω να γράφω.
Στην τελική ξέρεις κάτι; Δεν είσαι παιδί θαύμα. Τα παιδιά θαύματα συνήθως χάνονται. Ήρθες για να μείνεις. Ήρθες και τους φώναξες μες τη μούρη "Ε ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΜΕ, ΑΞΙΖΩ". Έδωσες φωνή σ' όλους εκεί έξω που θέλουν να μιλήσουν και δεν έχουν την ικανότητα. Θύμησες σε όλους μας πως όχι, δεν είμαστε αδιανόητα διαφορετικοί, εσείς μας βλέπετε έτσι. Κι όσο συνεχίζεις να κάνεις αυτό που αγαπάς όλο και περισσότεροι θα αναγνωρίζουν την αξία σου. Θα τους παίρνεις απ΄το χέρι και τους οδηγείς σε δρόμους με χρώματα και φως. Η μαυρίλα της εποχής θα εξαφανίζεται. Γιατί δεν μπορούν μας επιβάλλουν τίποτα. Γιατί είμαστε... αδιανόητα φωτεινοί.
Υ.Γ. Ευχαριστώ. Για όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου