Υπάρχουν κάποια πράγματα για τα οποία είναι δύσκολο να μιλήσεις. Καταστάσεις τις οποίες ζεις καθημερινά και αρνείσαι να τις αποδεχθείς και να τις αναλύσεις πλήρως μέσα σου. Αποφάσισα να γράψω για ένα απ' αυτά. Αυτό που με φοβίζει περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα.
"Εγώ, άγχος; Όχι, από πού κι ως πού;" Η ερώτηση μου φάνηκε γελοία. Άγχος; Όχι. Ποτέ και για τίποτα. Έτσι νόμιζα. Κι όσοι με ήξεραν και με ξέρουν αυτό θα απαντούσαν. Η Εύα; Άγχος; Ούτε καν. "Τότε πώς το εξηγείς αυτό που έπαθες;" Αν ήξερα καλά θα ήταν. Όταν νιώθεις να χάνεις τον κόσμο γύρω σου, να μην πατάς σταθερά στη γη, ότι προσπαθείς και παλεύεις να συνέλθεις και δεν τα καταφέρνεις, τότε δεν προσπαθείς να εξηγήσεις, πανικοβάλλεσαι και αποσυντονίζεσαι.
Όλα αυτά την πρώτη φορά. Το πιο βασανιστικό μεσημέρι. Εκείνο το μεσημέρι ήταν η αρχή για ο,τι ακολούθησε. Η λέξη "πανικός" ή "κρίση" είναι απλά φτωχή για να περιγράψει αυτό το συναίσθημα. Μετά από ένα χρόνο, στην ερώτηση "μήπως έχεις άγχος;" δεν βιάζομαι να απαντήσω. Ειδικά το τελευταίο χρονικό διάστημα, ίσως και η απάντηση μου να είναι θετική. Όχι, δεν άλλαξε κάτι από τότε. Ούτε οι υποχρεώσεις μου αυξήθηκαν τόσο θεαματικά. Απλά συνειδητοποίησα πως ο στίχος "το πρόβλημά μου η υπερβολή μου" που λέω και ξαναλέω -πότε με καμάρι και πότε με ντροπή- με επηρέασε πολύ άσχημα. Όταν τα παίρνεις όλα τοις μετρητοίς και μένουν μέσα στο μυαλό σου και σε τρώνε, τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα υπάρξει καλή συνέχεια.
Ψάχνω αιτίες, ψάχνω αφορμές, ψάχνω τρόπους αντιμετώπισης. Εγώ είμαι δυνατή ρε! Θα το λέω μέχρι να το πιστέψω - αν γίνει ποτέ αυτό. Με φοβίζει όσο τίποτα, και αν μου δινόταν η ευκαιρία να κάνω μια ευχή για εμένα αυτή θα ήταν. Να σταματήσει πια αυτό - πού ούτε το όνομά του δεν μπορώ να λεω. Με περιορίζει. Δεν νιώθω ελεύθερη. Κι αυτό είναι που με ενοχλεί περισσότερο.
Υπάρχουν και άνθρωποι που με βοηθούν να το ξεπερνάω. Να το ξεχνάω καλύτερα. Κι ας μη το ξέρουν. Κι ας μη το μάθουν. Είναι εκεί με τον τρόπο τους, όποιος κι αν είναι αυτός, και με κάνουν δυνατότερη. Εκεί δεν είναι η ουσία; Να βρίσκεις πάντα τρόπους να ξεχνάς τα προβλήματά σου μέσω των ανθρώπων - που πια - ίσως και να τους έχεις μεγάλη αδυναμία.
Το θέμα είναι πως πρέπει να σταματήσει. Κι αν δεν σταματήσει, πρέπει να το αντιμετωπίσω. Κι αν δεν το αντιμετωπίσω, ....;
Υ.Γ. ΤΟ '14 ΘΑ' ΝΑΙ ΓΑΜΑΤΟ. ΘΑ ΔΕΙΤΕ.
"Εγώ, άγχος; Όχι, από πού κι ως πού;" Η ερώτηση μου φάνηκε γελοία. Άγχος; Όχι. Ποτέ και για τίποτα. Έτσι νόμιζα. Κι όσοι με ήξεραν και με ξέρουν αυτό θα απαντούσαν. Η Εύα; Άγχος; Ούτε καν. "Τότε πώς το εξηγείς αυτό που έπαθες;" Αν ήξερα καλά θα ήταν. Όταν νιώθεις να χάνεις τον κόσμο γύρω σου, να μην πατάς σταθερά στη γη, ότι προσπαθείς και παλεύεις να συνέλθεις και δεν τα καταφέρνεις, τότε δεν προσπαθείς να εξηγήσεις, πανικοβάλλεσαι και αποσυντονίζεσαι.
Όλα αυτά την πρώτη φορά. Το πιο βασανιστικό μεσημέρι. Εκείνο το μεσημέρι ήταν η αρχή για ο,τι ακολούθησε. Η λέξη "πανικός" ή "κρίση" είναι απλά φτωχή για να περιγράψει αυτό το συναίσθημα. Μετά από ένα χρόνο, στην ερώτηση "μήπως έχεις άγχος;" δεν βιάζομαι να απαντήσω. Ειδικά το τελευταίο χρονικό διάστημα, ίσως και η απάντηση μου να είναι θετική. Όχι, δεν άλλαξε κάτι από τότε. Ούτε οι υποχρεώσεις μου αυξήθηκαν τόσο θεαματικά. Απλά συνειδητοποίησα πως ο στίχος "το πρόβλημά μου η υπερβολή μου" που λέω και ξαναλέω -πότε με καμάρι και πότε με ντροπή- με επηρέασε πολύ άσχημα. Όταν τα παίρνεις όλα τοις μετρητοίς και μένουν μέσα στο μυαλό σου και σε τρώνε, τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα υπάρξει καλή συνέχεια.
Ψάχνω αιτίες, ψάχνω αφορμές, ψάχνω τρόπους αντιμετώπισης. Εγώ είμαι δυνατή ρε! Θα το λέω μέχρι να το πιστέψω - αν γίνει ποτέ αυτό. Με φοβίζει όσο τίποτα, και αν μου δινόταν η ευκαιρία να κάνω μια ευχή για εμένα αυτή θα ήταν. Να σταματήσει πια αυτό - πού ούτε το όνομά του δεν μπορώ να λεω. Με περιορίζει. Δεν νιώθω ελεύθερη. Κι αυτό είναι που με ενοχλεί περισσότερο.
Υπάρχουν και άνθρωποι που με βοηθούν να το ξεπερνάω. Να το ξεχνάω καλύτερα. Κι ας μη το ξέρουν. Κι ας μη το μάθουν. Είναι εκεί με τον τρόπο τους, όποιος κι αν είναι αυτός, και με κάνουν δυνατότερη. Εκεί δεν είναι η ουσία; Να βρίσκεις πάντα τρόπους να ξεχνάς τα προβλήματά σου μέσω των ανθρώπων - που πια - ίσως και να τους έχεις μεγάλη αδυναμία.
Το θέμα είναι πως πρέπει να σταματήσει. Κι αν δεν σταματήσει, πρέπει να το αντιμετωπίσω. Κι αν δεν το αντιμετωπίσω, ....;
Υ.Γ. ΤΟ '14 ΘΑ' ΝΑΙ ΓΑΜΑΤΟ. ΘΑ ΔΕΙΤΕ.
Για μένα γράφεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγάπη ρε
Διαγραφή