Ευχή ή κατάρα;

Έρχεται η στιγμή στη ζωή κάθε ανθρώπου που πρέπει να πάρει μια απόφαση. Μια απόφαση που θα καθορίσει τη ζωή του. Κι αν δεν καθορίσει τη ζωή του, θα καθορίσει το πόσο εύκολες ή πόσο δύσκολες θα είναι οι αποφάσεις στη ζωή του. Τι εννοώ; Ζούμε σε μια εποχή που καθημερινά ακούμε τις λέξεις: κρίση, ανεργία, φόβος, ψυχαναγκασμός, μαζοποίηση, αβεβαιότητα, ανούσια πτυχία, φυγή στο εξωτερικό, αποτυχία. Αφού τις ακούμε καθημερινά τις έχουμε κάνει δικές μας. Κάποιος μας έχει πείσει ότι θα τις συναντήσουμε μπροστά μας κι όχι μόνο στις συζητήσεις μας.

Απ' τη στιγμή που πατάμε το πόδι μας στο σχολείο, τότε ακόμα, στην πρώτη Δημοτικού, μπορούμε να διακρίνουμε πολύ μακριά μας ένα πιστόλι. Η παιδική μας αφέλεια δε μας αφήνει να το προσέξουμε. Βλέπουμε ότι κάτι υπάρχει, αλλά δεν δίνουμε βάση στο τι είναι και γιατί βρίσκεται εκεί. Όσο τα χρόνια περνάνε, όλο και πλησιάζει. Στο τέλος του δημοτικού μπορούμε πια να καταλάβουμε τι είναι, αλλά είναι αρκετά μακριά για να αποτελεί απειλή για εμάς. Στο γυμνάσιο τα πράγματα αλλάζουν. Η περιέργεια μας μεγαλώνει και στρεφόμαστε πιο συχνά στο να εξετάσουμε γιατί αυτό το πιστόλι βρίσκεται εκεί. Μερικές φορές ίσως και να αγχωνόμαστε για το αν θα υπάρξει καλό τέλος, αφού ήδη μας σημαδεύει. Έρχεται και το Λύκειο... 'Εκει τα πράγματα αγριεύουν. Το πιστόλι απέχει από εμάς μόνο μερικά μέτρα. Έρχεται δε και η στιγμή που το ακούμε να οπλίζει. Ο φόβος μας καταβάλει και δεν σκεφτόμαστε λογικά. Πιστεύουμε ότι θα σκοτωθούμε στα σίγουρα. Δεν έχουμε καταλάβει ότι αυτό το πιστόλι θα μας προσπεράσει, και κάποια στιγμή στο τέλος του Λυκείου θα το αφήσουμε πίσω μας. Δεν έχουμε καταλάβει επίσης ότι από την αρχή εμείς το κινούσαμε. Δεν έχουμε καταλάβει  ότι εμείς επιλέξαμε το αν θα υπάρχουν σφαίρες ή όχι. Το αν θα μας τρώει μια ζωή η θύμησή του ή αν θα μας υπενθυμίζει ότι αφού γλιτώσαμε είμαστε δυνατοί.

"Αυτό που έχω είναι ευχή ή κατάρα. Δίκοπο μαχαίρι. Ο,τι και να γίνει εγώ θα κάνω αυτό που αγαπάω. Μ' ακούς; Εγώ θα κάνω αυτό που γουστάρω στο τέλος. Ας περάσω οπουδήποτε. Ας περάσω χίλια κύματα. Δεν πρόκειται να κάνω ούτε για μια στιγμή κάτι που δεν με εκφράζει. Εγώ θα γίνω συγγραφέας και θα έρχεται ο κόσμος και θα μου λέει "Μπράβο, με άγγιξε το βιβλίο σου." Και εγώ θα μαζεύω χαρά και κουράγιο και όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα ΕΓΩ ΘΑ ΚΑΝΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ Α Γ Α Π Α Ω."

Η φάση είναι "όλα ή τίποτα" κι όπως έχω αποδείξει είμαι διατεθειμένη να διαλέξω ένα απ' τα δύο. Είμαι διατεθειμένη να πω "μένω, υπομένω, διαβάζω, θυσιάζω, παλεύω" και είμαι διατεθειμένη να πώ "εξασκούμαι, χαλαρώνω, αλλά και πάλι παλεύω, παλεύω, παλεύω". Θέλω να διαλέξω την εύκολη λύση, αλλά θα είναι κρίμα. Θα είναι και ρίσκο. Έτσι κι αλλιώς όλη η διαδικασία είναι ένα ρίσκο αλλά τουλάχιστον με την δύσκολη λύση βοηθάς την τύχη σου.

Δεν ξέρω. Έφυγα από το Θησείο σκασμένη. Θα απευθύνω σε εσένα, μόνιμε αληθινέ μου φίλε, που για άλλη μια φορά περνάμε τα ίδια και με καταλαβαίνεις όσο κανείς άλλος. Εγώ είμαι από τους ανθρώπους που θα σε αφήσω στον ηλεκτρικό του Θησείου και θα περπατήσω μέχρι το μετρό του Συντάγματος αργά το βράδυ μόνο και μόνο για να σκεφτώ.

Περνώντας από την Ερμού, οι νότες της ακουστικής κιθάρας έσκισαν τη σιωπή του βραδινού Κέντρου. Ο τύπος στη γωνία με το μικρόφωνο κρεμασμένο στο λαιμό του έτσι ώστε να τραγουδάει χωρίς να χρησιμοποιεί τα χέρια του -τα οποία δέσμευε η κιθάρα- μου τράβηξε το ενδιαφέρον. "Wish you were here", το τραγούδι που ακουγόταν. Έκατσα στο πεζούλι μπροστά του χωρίς να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Τον κοιτούσα και θαύμαζα το πάθος του και τη θέληση του. Το κοινό του ήταν 4 άνθρωποι και οι περαστικοί που έτυχε να περνάνε από εκεί. Δεν σήκωσε τα μάτια από την κιθάρα του, το μικρόφωνο του, και την παρτιτούρα του. Ήταν στις 10.30 το βράδυ στην Ερμού, έπαιζε κιθάρα, τραγουδούσε, και μπορεί με τη φαντασία του να ταξίδευε μίλια μακριά.

Λίγο πιο πάνω βρισκόταν ο Μος. Ο Μος είναι show man. Έχει ταξιδέψει όλο τον κόσμο με την κιθάρα του και τα τελευταία χρόνια ζει στην Ελλάδα. Στο δρόμο. Έχει τύχει να μιλήσουμε 2-3 φορές σε κάποιο σοκάκι της πλάκας, ή στην Ανδριανού. Πότε μας έλεγε χαμογελαστός αλλά ταυτόχρονα εκνευρισμένος σε μια γλώσσα που έμοιαζε με αγγλικά: "Όλοι αφήνουν μούσι και είναι ίδιοι. Το μούσι δεν δείχνει την ομορφιά σου. Χαζοί οι άντρες, θα γελούσε και ο Frank Sinatra" και πότε καταβεβλημένος αλλά παράλληλα ευγενικός μας έλεγε ότι "Σήμερα πεινάω, σήμερα πρέπει να φάω, δεν έχει show..." Παρόλα αυτά, ήταν εκεί και έστελνε φιλιά σε δύο κοπέλες που στάθηκαν να τον ακούσουν. Μόλις έφυγαν, συνέχισε δυναμικά το τραγούδι του και έψαχνε "το επόμενο θύμα" που θα τον προσέξει...

Συνέχισα το δρόμο μου και συνάντησα άλλον έναν πλανόδιο μουσικό. Χαμογέλασα. Το τραγούδι που έπαιζε; "Θα' μαι κοντά σου όταν με θες." Ο στίχος που έλεγε όταν περνούσα; "Το παραμύθι τέλειωσε κι αρχίζει η ζωή"... Δεν θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα αυτά που σκεφτόμουν. Γιατί καλέ μου φίλε, όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν εκεί. Έκαναν αυτό που τους ηρεμούσε, τους έδινε ζωή, τους ανανέωνε. Αυτό είναι πάνω από δουλειές, μισθούς και σπουδές. Γούσταραν τόσο που έπαιρναν δύναμη μέσα από αυτό. Και θυμάσαι που λέγαμε ότι είμαστε οι μόνοι με αυτά τα γαμημένα μυαλά; Κι αυτοί τα ίδια μυαλά είχαν! Και να' τοι. Ο,τι κι αν πέρασαν ήταν εκεί. Όπως και οι σκειταδες στο Σύνταγμα, όπως και τόσοι άλλοι εκεί έξω. Κρυμμένοι πίσω από ταυτότητες, επικαλούμενοι επαγγέλματα. Κάνουν αυτό που αγαπάνε. Αυτό έχει σημασία. Η απόφαση θα παρθεί, γιατί έτσι πρέπει να γίνει. Ποιός μας λέει όμως το τέλος; Ποιός μας προδιαγράφει το μέλλον; Ποιος μας καθορίζει την τύχη; Οι ίδιοι μας οι εαυτοί. Είμαστε καταδικασμένοι να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Παρ΄το απόφαση και ζήστο. Ο,τι είναι να γίνει θα γίνει. Το πιστόλι θα το προσπεράσουμε, θα πυροβολήσει στον αέρα και ο κρότος θα σηματοδοτήσει την αρχή μας στον έξω κόσμο. Είσαι έτοιμος;