Η ζωή είναι σαν τη θάλασσα. Ή θα μπεις μια κι έξω και θα πάρεις όλη την κρυάδα, αλλά θα το ευχαριστηθείς ή θα μπεις μέχρι τα γόνατα μέχρι που θα έρθει η ώρα που θα πρέπει να φύγεις. Πότε θα είσαι πιο κερδισμένος;

Δεν ξέρω γιατί την αγαπάω τόσο. Μάλλον οι αντιφάσεις της, αυτές είναι που με τραβάνε πάντα δίπλα της. Ένα άλλαγμα του αέρα και σε χρόνο μηδέν γίνεται φουρτουνιασμένη. Μάλλον έχουμε πολλά κοινά. Και εγώ αλλάζω συμπεριφορά πολύ απότομα, δεν ξέρω τι με πιάνει. Και πάντα βρίσκω παρηγοριά σε κάποια κοντινή παραλία, καθισμένη στην άμμο, να κοιτάω τα κύματα που περνάνε. Δε θα ξανάρθουν. Όπως και οι στιγμές μας που περνάνε.. Έχουμε κι άλλα κοινά, έχουμε ναι. Όταν φυσάει προς τα έξω, γίνεται βρώμικη, όλα τα άσχημα της βγαίνουν προς τα έξω. Χάνει την ομορφιά της. Άλλα ίσως έτσι είναι καλύτερα. Γιατί την επόμενη μέρα που έχουν φύγει αυτά τα άσχημα, είναι και πάλι ήρεμη. Έτσι είμαι και εγώ. Έχω τις φουρτούνες μου. Αν μπορείς να προβλέψεις στη "δήθεν" ηρεμία των ματιών μου την φουρτούνα που έρχεται, είμαι δικιά σου. Ρίξε μια πέτρα στο νερό για να ταράξεις τα ήρεμα νερά μου. Πάντα εκεί θα καταλήγω. Στη θάλασσα μου, καθισμένη στο διπλωμένο μπουφάν μου, να πετάω πέτρες στο βυθό για να ταράζω τα ήρεμα νερά.

http://www.youtube.com/watch?v=WtoZv8n-n1g