...

Και είναι κι αυτά τα βράδια μωρέ. Που νιώθεις ότι είσαι το επίκεντρο του κόσμου. Άλλα όχι για καλό. Σαν να σε μισούν όλοι θανάσιμα και να θέλουν να σε καταστρέψουν. Μίσος παθολογικό σου λέω. Και δεν ξέρεις και γιατί. Αυτή είναι η μαλακία. Ζητάς να μάθεις το λόγο ρε παιδί μου. Να σου πουν "Σου γαμάω την ψυχολογία γιατί θέλω να πετύχω κάτι". Όχι. Χωρίς λόγο. Έτσι απλά. Και είναι και που μετά ζητάς κάτι, ζητάς κάποιον. Εκεί που ξαπλώνεις στο κρεβάτι μετά από την άθλια βραδιά και λες "Πού είσαι τώρα που σε χρειάζομαι;" Και κάρτα; Πουθενά. Και σκέφτεσαι, και απελπίζεσαι, και λες τι έκανα ρε πούστη; Και κανείς δε σου απαντάει.. Κι αυτό το βάρος στο στομάχι; Ο κόμπος στο λαιμό; Κι αυτά εκεί; Και θες μια αγκαλιά. Από οποιονδήποτε. Ψέμα.. Από κάποιον συγκεκριμένα. Και δεν έρχεται. Και χάνεσαι. Και θα σε πάρει ο ύπνος αλλά το βάρος και ο κόμπος θα είναι ακόμα εκεί, ο,τι όνειρα και να δεις. Όπως και να ξυπνήσεις το άλλο πρωί. Εκεί αυτά. Μονίμως δίπλα σου, σε αντίθεση με άλλους.