Είναι στη φύση μου τελικά. Δίνω συνεχώς και ασταμάτητα. Δίνω τον εαυτό μου, σε όποιον μου κινήσει λίγο το ενδιαφέρον. Όποιος το εκτιμήσει μένει. Δεν ξέρω τι με πιάνει. Μάλλον δεν μπορώ να πορεύομαι μόνη μου. Αν δεν εκφράζω τα συναισθήματά μου και τις σκέψεις μου σε κάποιον ασφυκτιώ. Γιαυτό και κολλάω τόσο πολύ σε ορισμένα άτομα. Θέλω να δίνω. Να σου εξομολογηθώ κάτι. Να νιώσω ξεχωριστή, να νιώσεις και εσύ. Θέλω να λαμβάνω κι όλας. Θέλω οι άλλοι να μου ανοίγονται.. Να νιώθω ότι κάνουν την υπέρβαση για μένα. Ότι νοιάζονται.. γιατί εγώ νοιάζομαι, και το ξέρουν.. είναι αυτονόητο. Αν δε νοιαζόμουν θα ήμουν μίλια μακριά. Άλλα είμαι εδώ. Και νιώθω κάτι δυνατό, και δίνω, παίρνω, ενθουσιάζομαι, πληγώνομαι. Μη μ'αφήσουν. Ο μεγαλύτερος μου φόβος. Μη μ'αφήσεις. Μπορεί να το κάνω εγώ. Πολλές φορές έχω πει "δεν πρόκειται να γίνει". Άλλα κάθε φορά συμβαίνει. Άρα απλά ελπίζω. Αγαπάω και ελπίζω. Αν αγαπάω γιατί να μην το πω; Μπορεί να μην κρατήσει για πολύ. Μπορεί αύριο να μη νιώθω το ίδιο. Δεν θέλεις να το ξέρεις σήμερα που το νιώθω μέσα μου; Θέλω να το ξέρω και εγώ. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Άλλα εφόσον είναι σήμερα.. δείξτο. Δείξτο μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου