Καλαμάτα 2013

Είναι παιδιά και τους φωνάζω "φίλους μου" τώρα πια.
Ξέρω πώς είναι το πρωί αγουροξυπνημένοι,
ξέρω το γραφικό τους χαρακτήρα.
Ξέρω τα στεναχωρημένα βλέμματα τους,
πώς μοιάζουν όταν είναι ενθουσιασμένοι.
Δεν είναι φίλοι κολλητοί,
ούτε από αυτούς που θα βγούμε.
Δεν είναι καν από αυτούς που θα τους πω τον πόνο μου.
Είναι από αυτούς που με βλέπουν κάθε μέρα στο σχολείο
και μου λένε καλημέρα.
Που θα με ρωτήσουν αν χτύπησε το κουδούνι
και όταν θα απαντήσω "ουυυ εδώ και ώρα"
θα ξενερώσουν και θα τρέξουν να μπουν στην τάξη.
Τρία χρόνια έφτασαν στο τέλος τους.
Μια εποχή τελειώνει, ένας κύκλος κλείνει.
Αν θα μου λείψουν;
Νιώθω να χάνω τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου,
αλλά προσπαθώ να το παίξω χαλαρή.
Όταν επιστρέφαμε από Καλαμάτα,
στο πούλμαν έκανα εγώ την αρχή και πήγα στο μικρόφωνο.
Ήμουν ειλικρινής,
τους είπα ότι τρέμω από το άγχος
και ότι δεν υπόσχομαι ότι δε θα κλάψω.
Ξέχασα μερικά πράγματα, αλλά είπα τα περισσότερα.
Τα ιδανικά λόγια που θα ήθελα να πω;
"Σας ευχαριστώ όλους για τις τρεις μέρες
που μου χαρίσατε.
Ευχαριστώ και για τρία χρόνια που με ανεχτήκατε,
που με νιώσατε, που με αγαπήσατε.
Συγγνώμη σε όσους στεναχώρησα.
Είμαστε όλοι μια ομάδα, μια γροθιά.
Έτοιμος ο ένας να καλύψει τον άλλον.
Σε δύο βδομάδες το σχολείο τελειώνει.
Του χρόνου δε θα έρθουμε να πούμε πώς περάσαμε στους ίδιους ανθρώπους,
ούτε να δείξουμε το μαύρισμά μας.
Θα νιώσουμε πάλι το καλοκαίρι ότι μας λείπουν κάποιοι καθηγητές,
αλλά η δικαιολογία "Σε λίγο καιρό πάλι εκεί θα είμαστε"
δε θα μας καλύπτει.
Με πολλούς από εσάς θα χωριστούμε,
έχουμε όμως πολλά που μα ενώνουν.
Έχουμε μια τριήμερη που μας έφερε όλους πιο κοντά.
Σας αγαπάω όλους και θα μου λείψετε.
Σας εύχομαι όπου και να πάτε να κάνετε μια καινούργια αρχή,
όπως τη θέλετε,
με τους δικούς σας όρους.
Να καταλάβουν όλοι ποιοι πραγματικά είστε,
να ζείτε ΔΥΝΑΤΆ."
Παρόλο που δεν είπα αυτά ακριβώς,
όταν γύρισα στη γαλαρία και έβλεπα τα παιδιά δακρυσμένα, σχεδόν όλα,
ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι.
Πήγαινε ένας ένας στο μικρόφωνο και εξέφραζε τα συναισθήματα του.
Απλά και κατανοητά, κοντά στον καθένα.
Άτομα που είχαν να μιλήσουν πάνω από ένα χρόνο
είπαν συγγνώμη ο ένας στον άλλον και τα βρήκαν.
Άτομα που δε γνωρίζονταν καλά και ζήτημα να είχαν πει μερικά "γεια"
αυτά τα τρία χρόνια, αγκαλιάζονταν.
Αν έκλαψα εγώ;
Όχι, δεν έκλαψα.
Και όχι τόσο γιατί "δε μπορώ μπροστά στους άλλους"
Γιατί αυτά που ειπώθηκαν εγώ τα σκέφτομαι από την αρχή της χρόνιας.
Όταν είχα μείνει μέχρι τις 6.30 μόνη μου στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου αυτά σκεφτόμουν.
Είχα κλάψει αρκετά λοιπόν, κι ας μου λένε ότι φάνηκα δυνατή.
Δε μπορώ να εκφράσω επαρκώς τα συναισθήματά μου, πάντα κάτι θα λείπει.
Κλείνω με αυτό που ειπώθηκε από ένα πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο:
"Όπως δε σας καλωσόρισα όταν ήρθατε, έτσι δε σας αποχαιρετώ τώρα που φεύγετε,
γιατί ποτέ δεν ήρθατε και ποτέ δε φεύγετε κανονικά, είστε πάντα εδώ."
[...]