Μιλάω ή ακούω;

Το είχα πει και σε μια προηγούμενη μου ανάρτηση.
Οι άνθρωποι της ζωής σου, σού αφήνουν και ένα στοιχείο του χαρακτήρα τους,
το οποίο αφομοιώνεις και το κάνεις δικό σου.
Για παράδειγμα:
Από κάθε άνθρωπο μπορείς να γίνεις καλός ομιλητής ή ακροατής.
Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων -δε βγάζω την ουρά μου απ΄ έξω-
θέλουν να είναι ομιλητές.
Τρελαίνονται να μιλάνε για τον εαυτό τους, παθιάζονται με
τις ιστορίες της ζωής τους, ανακουφίζονται όταν οι ακροατές τους
ακούν με προσοχή αυτά που τους λένε.
Ο εγωισμός!
Το μέσο για να γίνει κάποιος "παθολογικός ομιλητής" -με την κακιά έννοια.

Και από την άλλη υπάρχουν και οι ακροατές.
Οι ακροατές χωρίζονται σε δύο κατηγορίες.
Είτε είναι άνθρωποι ήρεμοι και ήσυχοι, που δεν έχουν και μεγάλη ιδέα
για τον εαυτό τους.
Είτε είναι άνθρωποι που ξεκίνησαν για ομιλητές
αλλά στην πορεία συνειδητοποίησαν ότι κάνεις δεν πρόκειται να τους
ακούσει με πραγματικό ενδιαφέρον.
Ένα άλλο κριτήριο "ομιλητή - ακροατή" είναι και το άτομο που συνομιλείς.

Βλέποντας την συμπεριφορά και τις αντιδράσεις του
διαλέγεις αυτόματα ρόλο.

Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία ξεχασμένη που έτυχε
να την ξεθάψω πρόσφατα στη ζωή μου.
Δε βρίσκω τίτλο, αλλά είναι ένα είδος ακροατή.
Είναι το είδος του ανθρώπου που συνήθως ήταν ομιλητής,
πάντα μιλούσε, χαιρόταν, επιβεβαιωνόταν.
Ώσπου ήρθε η μέρα που δεν του έκανε εντύπωση να μιλάει.
Δεν ενδιαφερόταν για το αν οι άνθρωποι να τον ακούν.
Έτσι αποφάσισε να ακούει. Ίσως ήταν η πιο σωστή
απόφαση της ζωής του. Σίγουρα κάθε άνθρωπος είναι
δομημένος καλύτερα για έναν από τους δύο ρόλους.
Καλό θα ήταν όμως να έχει και τα δύο στοιχεία μέσα του.
Θα τον κάνει πιο ώριμο και πιο συνειδητοποιημένο.
Θα τον κάνει να νιώσει τον κόσμο γύρω του.
Μέσα από τους άλλους μπορεί να βρει τον εαυτό του.