Είναι που ξέρω -πάντα ήξερα- πώς οι μέρες που ζω τώρα θα ξεχαστούν. Οι μέρες που ζούσα πρίν 1 χρόνο, ή πριν 2. Ω ναί, πρίν 2 χρόνια ακριβώς. Ξέρω κάθε φορά ότι θα ξεχαστούν και δεν είμαι κάνενα μέντιουμ. Το ξέρω κι εγώ, κι εσύ, και ο γείτονας σου με το ανοιχτό wi-fi απέναντι.
Είναι λογικό να ξεχαστούν γιατί οι στιγμές που περνάνε γίνονται αναμνήσεις. Και υπάρχουν 2 τρόποι που σε κάνουν να ξεχνάς τις στιγμές που έχεις περάσει σε ένα χρονικό διάστημα. Είτε σου συμβαίνουν λίγα σημαντικά συμβάντα και οι όμορφες στιγμές σου περιορίζονται σε αυτά. Σε κάνουν να ξεχνάς τις υπόλοιπες ασήμαντες στιγμές. Είτε που όλες σου οι στιγμές είναι πολύτιμες γιατί ζεις μια κατάσταση αξιομνημόνευτη. Ζείς κάτι καινούργιο, κάτι δυνατό που κάθε σου στιγμή είναι υπέροχη. Δεν μπορείς να τις θυμάσαι όλες άρα ξεχνας τις περισσότερες. Ο καλύτερος τρόπος να τις ξεχάσεις είναι ο δεύτερος. Σπάνιος. Τον έχω ζήσει. Νιώθεις όμως ΓΕΜΑΤΟΣ! Νιώθεις τη γη για να πατήσεις πιο δυνατή απο ποτέ. Νιώθεις πως και να αφήσεις ανοιχτό το παράθυρο δεν έχεις φόβο, γιατί θα σου έχει πει ήδη καληνύχτα.
Ο πρώτος τρόπος απο την άλλη είναι βασανιστικός. Σε έχουν στιγματίσει μερικές στιγμές και σε τρώνε. Σαν τον σκόρο. Σε τρώνε σιγά σιγά. Τρώνε κάθε στιγμή σου που πάει να γίνει υποψία καλής ανάμνησης. Αυτές οι στιγμές θέλουν να έχουν τον κυρίαρχο ρόλο. Είναι εγωίστριες. Εσύ μένεις στην απάθεια και στην απομόνωση με αυτές στο μυαλό σου και διώχνεις κάθε τι άλλο. Στην αρχή, μάλιστα, για να σε δελεάσουν έχουν και κάτι να σου δώσουν. Κουβαλούν μαζί τους κουράγιο. Μπαίνουν στο μυαλό σου και σιγά σιγά αρχίζεις να τρέφεσαι. Διώχνεις τις υπόλοιπες πηγές τροφής σου και πλέον είσαι εξαρτημένος. Τις χρειάζεσαι. Μέχρι που το κουράγιο στερεύει και αυτές είναι πιο χαρούμενες με άδειο στομάχι. Και όσο πιο άδειο στομάχι έχουν τόσο πιο χαρούμενες γίνονται. Και όσο πιο χαρούμενες γίνονται τόσο πιο πολύ γατζώνονται στο μυαλό σου. Ο μόνος τρόπος να τις ξεριζώσεις είναι νέες στιγμές. Νέες στιγμές απο τον δεύτερο τρόπο που έχουν το κουράγιο άπλετο, μέχρι να φύγουν. Δεν το τσιγκουνεύονται.
Είναι λογικό να ξεχαστούν γιατί οι στιγμές που περνάνε γίνονται αναμνήσεις. Και υπάρχουν 2 τρόποι που σε κάνουν να ξεχνάς τις στιγμές που έχεις περάσει σε ένα χρονικό διάστημα. Είτε σου συμβαίνουν λίγα σημαντικά συμβάντα και οι όμορφες στιγμές σου περιορίζονται σε αυτά. Σε κάνουν να ξεχνάς τις υπόλοιπες ασήμαντες στιγμές. Είτε που όλες σου οι στιγμές είναι πολύτιμες γιατί ζεις μια κατάσταση αξιομνημόνευτη. Ζείς κάτι καινούργιο, κάτι δυνατό που κάθε σου στιγμή είναι υπέροχη. Δεν μπορείς να τις θυμάσαι όλες άρα ξεχνας τις περισσότερες. Ο καλύτερος τρόπος να τις ξεχάσεις είναι ο δεύτερος. Σπάνιος. Τον έχω ζήσει. Νιώθεις όμως ΓΕΜΑΤΟΣ! Νιώθεις τη γη για να πατήσεις πιο δυνατή απο ποτέ. Νιώθεις πως και να αφήσεις ανοιχτό το παράθυρο δεν έχεις φόβο, γιατί θα σου έχει πει ήδη καληνύχτα.
Ο πρώτος τρόπος απο την άλλη είναι βασανιστικός. Σε έχουν στιγματίσει μερικές στιγμές και σε τρώνε. Σαν τον σκόρο. Σε τρώνε σιγά σιγά. Τρώνε κάθε στιγμή σου που πάει να γίνει υποψία καλής ανάμνησης. Αυτές οι στιγμές θέλουν να έχουν τον κυρίαρχο ρόλο. Είναι εγωίστριες. Εσύ μένεις στην απάθεια και στην απομόνωση με αυτές στο μυαλό σου και διώχνεις κάθε τι άλλο. Στην αρχή, μάλιστα, για να σε δελεάσουν έχουν και κάτι να σου δώσουν. Κουβαλούν μαζί τους κουράγιο. Μπαίνουν στο μυαλό σου και σιγά σιγά αρχίζεις να τρέφεσαι. Διώχνεις τις υπόλοιπες πηγές τροφής σου και πλέον είσαι εξαρτημένος. Τις χρειάζεσαι. Μέχρι που το κουράγιο στερεύει και αυτές είναι πιο χαρούμενες με άδειο στομάχι. Και όσο πιο άδειο στομάχι έχουν τόσο πιο χαρούμενες γίνονται. Και όσο πιο χαρούμενες γίνονται τόσο πιο πολύ γατζώνονται στο μυαλό σου. Ο μόνος τρόπος να τις ξεριζώσεις είναι νέες στιγμές. Νέες στιγμές απο τον δεύτερο τρόπο που έχουν το κουράγιο άπλετο, μέχρι να φύγουν. Δεν το τσιγκουνεύονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου