Ταχύτητα...

Ξέρεις ποιό είναι το θέμα; Το θέμα, αγαπητέ μου, είναι ο χρόνος. Δεν ξέρω γιατί απευθύνομαι σε εσένα, είναι μάλλον που σε είδα πριν λίγο. Ο χρόνος είναι το θέμα μου τον τελευταίο καιρό. Το πόσο γρήγορα περνάει. Και όταν λέω γρήγορα, εννοώ τρομακτικά γρήγορα. Από Παρασκευή σε Παρασκευή, από Δευτέρα σε Δευτέρα. Και είναι που κι εσύ ζητάς χρόνο, ΠΟΥ να τον βρω; Και ήρθε και με πλάκωσε αυτό το κενό γιατί αυτές οι τελευταίες πανέμορφες στιγμές μου εδώ, δεν είναι τόσο όμορφες όσο περίμενα, δεν προλαβαίνω να τις ζήσω καν. Είναι σχεδόν αστείο πόσο γεμάτη νιώθω τη ζωή μου, ενώ στην ουσία κάθομαι, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Γεμάτη κενό(;). Με πιάνει και αυτό, που πρέπει να το αντιμετωπίσω. Που δεν είμαι και σίγουρη τι είναι ακόμα. Αλλά με τρομάζει ώρες ώρες. Νομίζω οτι δεν μπορώ να το ελέγξω. Ο,τι δεν μπορώ να ελέγξω με φοβίζει.. Είναι λες και αυτό το "πρόβλημα" σπρώχνει τους δείκτες του ρολογιού-που ήδη τρέχουν. Δεν προλαβαίνω να τους φτάσω. Ειρωνικό, ε; Δεν την μπορώ την ταχύτητα. Είναι που κι εσύ, το "μόνο που έμεινε" δε με νιώθεις τελευταία. Κι αυτό αστείο είναι. ΕΣΥ να μη με καταλαβαίνεις; Ξεκαρδιστικό. Όλα αστεία μου φαίνονται. Το κενό μένει, εγώ προχωράω μαζί του, βρίσκοντας κάθε τόσο κάτι καινούργιο να αναμένω. Ακόμα περιμένω την αλλαγή. Θα έρθει, και τότε... ψάξτε να με βρείτε.