Είναι και αυτοί οι άνθρωποι, ρε γαμώτο, που δε θέλουν να φύγεις και κάνουν τα πάντα για αυτό. Είναι οι ίδιοι που ενθουσιάζονται όταν σε βλέπουν να γελάς και σε καταλαβαίνουν απόλυτα, ο,τι κι αν νιώθεις. Είναι που έρχεται και αυτή η μέρα και συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι η μόνη που αισθάνεται έτσι. Δεν τους έχεις ικανούς, αλλά ξέρουν και το παραμικρό σου συναίσθημα. Είναι αυτοί που δεν λένε πολλά λόγια αλλά είναι πάντα εκεί. Κάθε μέρα, μια συγκεκριμένη ώρα, στον ίδιο χώρο. Η ρουτίνα σου, που νομίζεις ότι δεν καταλαβαίνουν. Είναι αυτοί που σ' αγαπάνε και δεν θα στο πουν στα σοβαρά. Θα στο πουν ένα βράδυ σαν να σου λένε "Στην υγειά σου, άσπρο πάτο". Είναι οι ίδιοι που όταν σου μιλήσουν σοβαρά θα σου πουν τα πιο όμορφα λόγια. Είναι αυτοί που τους νιώθεις φίλους με όλοι την έννοια της λέξης, αλλά δεν έχουν αυτή την ιδιότητα. Είναι αυτοί που αν δεν ήταν αυτό που είναι, θα ήταν οι πιο μεγάλες σου αγάπες. Είναι που τους έχεις αδυναμία.. Απλά είναι αυτό, που πριν από αυτό το βράδυ, δεν θα έβρισκα τις λέξεις ούτε καν μέσα στο κεφάλι μου. Και ας μην είμαι σίγουρη τι γράφω.. Στην ουσία είναι αυτοί που άλλαξες μια απόφαση ζωής για χάρη τους, και έβρισκες δικαιολογίες για να μην καρφωθείς. Δεν έφυγες, δεν πέταξες, δεν το κυνήγισες το γαμημένο το όνειρο, αλλά αυτοί σε βοηθούν να το ζήσεις, κι ας μην έχουν τα μέσα. Είναι οι ίδιοι που όταν κατάλαβαν ότι όπου να' ναι φεύγεις σου είπαν τα πιο όμορφα λόγια για να σε παρηγορήσουν, κι ας είδες στα μάτια τους ότι πονάνε. Είναι αυτοί που θα σου λείψουν όταν τελικά φύγεις -γιατί θα φύγεις, ίσως σύντομα- και κανένας δεν θα είναι σαν αυτούς. Απλά, είναι αυτοί που γεμίζουν την άδεια σου ζωή, κι ας μην το ξέρουν.. κι ας μην το ξέρεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου