Φούσκες

Δεν ξέρω για τι θέλω να γράψω. Δεν ξέρω αν θέλω ακόμα να παίξω με τις λέξεις, να κρύψω κάποιο νόημα πίσω από αυτές, να σε κάνω να απορείς, να σε κάνω να με νιώσεις. Δεν ξέρω αν θέλω τίποτα από όλα αυτά. Το μόνο που θέλω είναι να βγάλω κάτι από μέσα μου. Μη με ρωτήσεις τι, ήσουν έτοιμος. Δεν (θέλω να) ξέρω. Δε θα θελήσω ποτέ. Τα πράγματα θα ξαναβρούν το δρόμο τους. Πάντα τον βρίσκουν.

Είναι όπως τότε, που ήμασταν μικρά παιδιά, και όλο βρίσκαμε κάτι να "μας βγάλει από το δρόμο μας". Θυμάσαι όταν πίναμε γάλα με το καλαμάκι; Κάναμε φούσκες! Μπουρμπουλήθρες δηλαδή. Φυσάγαμε και το γάλα άφριζε και εμείς χαιρόμασταν. Ώσπου οι φούσκες έσπασαν, μεγαλώσαμε -ίσως απότομα- και αναγκαστήκαμε να πιούμε βιαστικά το γάλα μας. Μείναμε με την εικόνα στο μυαλό μας. Πια, δεν είχαμε χρόνο για παιχνίδια. Απλά πίναμε το γάλα μας γρήγορα για να βγούμε πάλι έξω. Να ζήσουμε αυτά που "νομίζαμε" ότι δε θα είναι για πολύ. Χάσαμε το παιχνίδι με τις φούσκες. Κερδίσαμε εμπειρίες στη ζωή μας που δεν θα έφευγαν, θα ήταν εκεί, θα μας περίμεναν. Αλλά εμείς τρέχαμε, μη και δεν προλάβουμε. Και χάσαμε πολλές στιγμές με φούσκες. Και είναι που τις χρειαζόμασταν. Και είναι που δε θα ξαναγυρίσουν. Και είναι που ακόμα δεν ξέρω για τι θέλω να γράψω. Και δεν ξέρω αν το έβγαλα αυτό το κάτι από μέσα μου.