Είχα πει πως θα αλλάξω, κι όσο αλλάζω σου μοιάζω.

Θυμάμαι που είχα πάει με τα παιδιά σε εκείνο το λοφάκι.
Εκείνο που είχε την πιο ωραία θέα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
Έτσι για να λέμε και υπερβολές.
Και θα ήθελα να σε πάω. Όχι, άκυρο. Θα ήθελα να πάω εγώ.
Είσαι ο πρώτος άνθρωπος που μου ήρθε στο μυαλό για κάποιο λόγο.
Αλλά αμέσως μετά σκέφτηκα ότι εσύ δεν είσαι για αυτά.
Εσύ δεν πρόκειται να καταλάβεις τη σπουδαιότητα ενός τέτοιου μέρους.
Εσύ δε θα ερχόσουν ποτέ κάπου να κάτσεις σε ένα πέτρινο παγκάκι στη μέση του πουθενά,
κι όμως τόσο κοντά στον πολιτισμό, απλά και μόνο για να θαυμάσεις τη θέα.
Εσύ θες να πηγαίνουμε σε μέρη που έχει πολύ κόσμο.
ΕΣΥ θες άλλα πράγματα. Το θέμα είναι ότι ΕΓΩ αρχίζω και σου μοιάζω.
Και δε με νοιάζει να αλλάξω συνήθειες, με νοιάζει να μη χάσω τον εαυτό μου.
Δεν μπορώ να ελέγξω την αναπνοή μου κι αυτό με τρομάζει.
Είναι ΤΟΣΑ που θέλω να πω. Αλλά δε θα μιλήσω.
Δεν είμαι σε θέση. Δεν είμαι η κατάλληλη. Πάντα σε κάτι μειονεκτώ.
Πάντα κάτι δεν θα είναι "κανονικό".
Κι όσο δε γίνεται, η αναπνοή μου δε σταθεροποιείται, κι όσο δε σταθεροποιείται εγώ τρομάζω..
-3 days left-