ο φόβος...

Φόβος παντού. Φόβος να μιλήσεις, να γράψεις, να σκεφτείς, να προτείνεις, να εκφραστείς, να αγαπήσεις, να μισήσεις, να είσαι διαφορετικός, να είσαι ίδιος, να γελάσεις με δύναμη, να κλάψεις ψιθυριστά, να μην ακολουθήσεις, να μείνεις σπίτι, να βγεις έξω, να γίνεις εσωστρεφής, να παραμείνεις εξωστρεφής, να φωνάξεις, να ουρλιάξεις, να στείλεις μήνυμα, να πετάξεις την τηλεόραση, να σπάσεις τον υπολογιστή, να αντιμιλήσεις στο επιφανειακά μεγαλύτερο, να ανοιχτείς στον διπλανό σου. Φόβος για όλα αυτά γιατί μπορεί τα καλούπια να έσπασαν αλλά στην εποχή μας το να φτιάξεις καινούργια απαιτεί χρόνο, σωστή μέθοδο, θυσίες. Θυσίες πολλές. Το να εστερνιστείς την άποψη του απέναντι σε γλιτώνει από όλο τον κόπο. Αλλά τσάμπα έσπασες το προηγούμενο σου καλούπι; Φόβος, φόβος, φόβος. Ζούμε στη εποχή που σου προκαλεί φόβο το να μη φοβάσαι. "ΤΙ; Δενβλεπειςτηλεορασηκαιπωςενημερωνεσαιγιατανεατιςαρρωστιεςτηνπολιτικητακουτσομπολιατιςμαλακιες;","ΤΙ;Δενδιαβαζειςπωςθαμπειςσεμιακαλησχοληναπαρειςπτυχιοκαιμεταναφαςτασκαταμεδιπλωμα;" "ΤΙ;Μαλωσεςμετουςφιλουςκαιτωρατιθακανειςμονησουεπρεπενακραταςμεσασουο,τικαινασεπειραζε" Βρε δεν πάτε να ξεστραβωθείτε λέω εγώ; Γαμώ τα καλούπια που απέμειναν, που όσο και να προσπαθούμε δεν σπάνε. Αυτά τα στερεότυπα. Αυτά που μας σταματάνε στο δρόμο προς το όνειρο μας και μας σκοτώνουν εν ψυχρώ. Θα σπάσετε κάποια στιγμή, σας το λέω. "Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό, είμαι μικρός ΠΟΛΎ ΜΙΚΡΌΣ ΓΙΑ ΝΑ Τ' ΑΛΛΆΞΩ." Εγώ τον κόσμο μου θα τον αλλάξω. Εν ανάγκη θα ανέβω ξανά στο ροζ μου συννεφάκι και θα πάρω μαζί μου όσους μπορώ. Θα είναι πιο συχνές οι πτώσεις βέβαια, άλλα εγώ θα κρατιέμαι γερά. ΦΌΒΟΣ! Παντού. Φόβος για τον χρόνο που τρέχει, για τις στιγμές που χάνεις, για τα χαμόγελα που δεν έδωσες και δεν σου δόθηκαν. Για τις δανεικές ματιές που ακόμα στις χρωστάνε. Για τις μέρες που ήξερα ότι θα ξεχαστούν και ξεχάστηκαν. Για τις μέρες που ζω και δεν τις εκτιμώ. Δεν θα τις εκτιμήσω ποτέ. Για αυτό που είδα από το παράθυρο και με τρόμαξε. Για την απόφαση που θα πάρω και θα την τηρήσω. Γιατί θα την πάρω. Δεν αργώ. Θα γίνει, κι ας χάνονται οι μέρες. Γιατί δεν γράφω πια το ίδιο. ο ΦΌΒΟΣ! Αυτός.